«Αν δεν είχε ρίξει τον Μητσοτάκη το 1993, το ’96 θα γινόταν πρόεδρος της Ν. Δ. και το 2000 πρωθυπουργός». Η φράση αυτή που ακούστηκε από βουλευτή της Ρηγίλλης σε μία από τις δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολήθηκαν με τη «μάχη» Μπακογιάννη - Σαμαρά είναι ενδεικτική της πολυκύμαντης ιστορίας του νέου αρχηγού της Ν. Δ.
Από το 1977 που απέκτησε τον τίτλο του διαχρονικώς νεότερου βουλευτή –σε ηλικία 26 ετών– μέχρι τον Ιούνιο του 2004 που επανέκαμψε στη Ν. Δ., η πορεία του Αντ. Σαμαρά είναι πράγματι ένα σπάνιο πολιτικό case study και κυρίως γιατί κατόρθωσε να γίνει αρχηγός μιας παράταξης της οποίας τού καταλογίστηκε από κάποιους ότι θέλησε να διασπάσει.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Με πολιτικό πατέρα τον Ευ. Αβέρωφ, το 1984 στηρίζει αναφανδόν τον Κ. Μητσοτάκη στην ενδοκομματική του μάχη με τον Κ. Στεφανόπουλο και αργά, αλλά σταθερά, εξελίσσεται σε έναν εκ των στενότερων συνεργατών του. Ενδεικτικό της εμπιστοσύνης που του δείχνει ο κ. Μητσοτάκης είναι ότι χωρίς να έχει προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία, τον χρίζει απευθείας υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη (Ιούλιος ’89) και υπουργό Εξωτερικών στην Οικουμενική, διατηρώντας τον στην ίδια θέση μόλις ορκίζεται πρωθυπουργός στις αρχές του ’90. «Ο Σαμαράς για τον Μητσοτάκη ήταν το νεανικό alter ego του», θυμούνται οι γνωρίζοντες, ενώ άλλοι διατείνονται ότι «τον ανέδειξε για να χτίσει ένα ανάχωμα στον επελαύνοντα τότε αμφισβητία της πολιτικής του, Μιλτ. Εβερτ».
Οπως και να έχει, το διάστημα ’91 - ’92, ο κ. Σαμαράς βλέπει τη δημοτικότητά του να εκτινάσσεται σε επίπεδα της τάξεως του 80%. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι γνωστά. Διαφωνεί δημοσίως με την «ενδοτική» γραμμή Μητσοτάκη στο Σκοπιανό και τον Απρίλιο του ’92 αποπέμπεται από την κυβέρνηση. Πέντε μήνες αργότερα, παραιτείται και από βουλευτής και κατηγορείται με όσους τον ακολουθούν για την πτώση της κυβέρνησης, καίτοι αυτή εθεωρείτο προεξοφλημένη λόγω των σφοδρών αντιδράσεων που συναντούσαν όλες οι επιλογές της, αλλά και των μεγάλων εσωτερικών της αντιθέσεων.
Ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Ανοιξη, αλλά η επιτυχία που είχε το εγχείρημά του το ’93 αποδεικνύεται βραχύβια. Το 1996 αποτυγχάνει να μπει στη Βουλή, το ίδιο και στις ευρωεκλογές του 1999 και το 2000 απέχει από τις κάλπες, δηλώνοντας εμμέσως τη στήριξή του στη Ν. Δ.
«Τα οκτώ χρόνια που ο Αντώνης έμεινε εκτός Βουλής τον άλλαξαν», λένε οι λίγοι που ήταν κοντά του τότε. «Η εμμονή του σε ιδέες που είχε και το 1993 δείχνει το αντίθετο», ισχυρίζονται όσοι ακόμη τον αμφισβητούν. Ποια από τις δύο εκδοχές ισχύει ούτως ή άλλως θα φανεί. Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στην «Κ» το 2003, ο Αντ. Σαμαράς είχε πει με διάθεση αυτοκριτικής για το παρελθόν ότι «ορισμένα πράγματα θα τα χειριζόμουν διαφορετικά, αλλά η Ιστορία δεν ξαναγράφεται». Οντως δεν ξαναγράφεται, αλλά η Ιστορία συχνά είναι και απροσδόκητη. Μπροστά του ο κ. Σαμαράς έχει ξανά μια λευκή σελίδα...
“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” 01/12/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου