Η Costa Navarino από... άλλη γωνία

Μετά από την επίσκεψη εκατοντάδων ανθρώπων στην Costa Navarino που πραγματοποιήθηκε την πρωτομηνιά προκειμένου να δούμε από κοντά την επένδυση, θεώρησα ότι κάτι έπρεπε να γράψω και ‘γω όχι ως ρεπορτάζ (καλύφθηκε εκτενώς στην “Ε”) αλλά ως μια έκθεση ιδεών. Τούτο διότι εκτός από ρεπορτάζ, δύο πενταετίες τουλάχιστον έχω αραδιάσει πλήθος μονόστηλων για την ΠΟΤΑ τα οποία άλλοτε κέντρισαν το ενδιαφέρον του αναγνώστη επειδή είχε τις ίδιες απορίες και άλλοτε γράφοντας κάτι θετικό αναστατωνόταν “το είναι του” διατηρώντας όμως την απορία του σε άλλο επίπεδο φυσικά, όπως δηλαδή προέκυψε μια αλλαγή ιδεών από πάρτη μου. Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις τα μονόστηλα είχαν ονοματεπώνυμο. Πέρασαν τα χρόνια, λύθηκαν οι απορίες και κείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι ο καπετάν Βασίλης αγκυροβόλησε στην Πύλο πριν χρόνια ξεφορτώνοντας από τα αμπάρια του την ανάπτυξη, για την οποία πολλοί είχαμε αμφιβολίες, σε ό,τι αφορά την ποιότητα του φορτίου. Αλίμονο και να μην είχαμε.
Η Παπαρήγα ήταν πολύ πιο αυστηρή από μας και μάλιστα κάθετα αρνητική όταν στην ενημέρωση που της έγινε από τον καπετάνιο πριν δύο χρόνια περίπου, εκεί μέσα στην Costa Navarino, είπε στην αρχή της τοποθέτησής της “εμείς ως κόμα καπετάν Βασίλη καταψηφίσαμε στη Βουλή την ΠΟΤΑ”, εκεί τη διέκοψε ο καπετάνιος λέγοντας της “αυτό έλειπε να την ψηφίζατε”. Προχώρησε όμως η Αλέκα λέγοντας, “συνεχίστε όμως να ολοκληρωθεί το έργο αυτό κι όταν θα ‘ρθουνε εμείς στην εξουσία να το βρούμε έτοιμο”. Ηταν χαριτωμένο το αστείο, γελάσαμε όλοι.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα και βουτώντας την πραγματικότητα από τα μαλλιά θα καταθέσω αράδες, με την προϋπόθεση ότι ο εξεταστής που θα με βαθμολογήσει, επιθυμώ στο παρελθόν να ήταν όπως και ‘γω. Αντιρρησίας.
- Παρακολούθησα χρόνια τώρα αυτό που ονομάζουμε ΠΟΤΑ από πολύ κοντά. Θαρρείς και ήταν δικό μου έργο. Αυτό προέκυψε από το γεγονός ότι και άλλοι την θεώρησαν δική τους με τη διαφορά ότι οι άλλοι ονομάζονταν πολιτικοί και την ανέφεραν ως έργο δικό τους ή ως έργο των κυβερνήσεών τους.
Για παράδειγμα: Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, δημοτικές και εθνικές οι υποψήφιοι εξουσιαστές την παρουσίαζαν ως έργο ανάπτυξης για την Μεσσηνία. Οι πολιτικοί όμως δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα εκτός από την ψήφο τους στην εθνική αντιπροσωπεία όταν νομοθετήθηκε το πρωτόγνωρο για την Ελλάδα ζήτημα. Η λογική λέει ότι αφού στηρίζεις το έργο αυτό, πιστεύεις ότι θα προχωρήσει, νομίζεις ότι θα κάνει καλό στον τόπο σου, την Μεσσηνία, κτυπάς τον κώλο σου στο μάρμαρο απαιτώντας από την κεντρική εξουσία την ανθρώπινη πρόσβαση στον τόπο προορισμού της τουριστικής αυτής επένδυσης που εσύ ο ίδιος κύριε τάδε, την εκμεταλλεύεσαι στον πολιτικό σου λόγο.
Αφού δεν κατάφερες να φτιάξεις τόσα χρόνια τους δρόμους που οδηγούν εκεί, αναβαθμίζοντας έτσι την ευρύτερη περιοχή σημαίνει ότι ούτε τη στήριξες, ούτε την πίστεψες. Αρχής γενομένης από το Σημίτη, ο οποίος στην Τέντα ως πρωθυπουργός την εκθείασε και έπλεξε το εγκώμιο του καπετάν Βασίλη. Την άλλη μέρα έπρεπε να δώσει εντολή ώστε από τις δημόσιες επενδύσεις να φτιαχτούν με ευρωπαϊκές προδιαγραφές οι δρόμοι όλης της Μεσσηνίας. Αντί αυτού έπεσε ο δρόμος Παραδείσια - Τσακώνα.
Αυτοί οι εκκωφαντικοί πολιτικοί λόγοι υπέρ της ΠΟΤΑ με τη βουβή πρακτική, με αηδίασαν χρόνια τώρα γράφοντας για το δρόμο 17 άρθρα, όχι για να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι (αυτοί μόνο να γλύφουν ξέρουν) αλλά για να ξεθυμάνω όπως και πολλοί άλλοι για
τις τριτοκοσμικές οδικές συνθήκες που βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Πύλο.
Η αδολεσχία των πολιτικών όλων των αποχρώσεων θα μείνει ιστορικό γεγονός στην ιστορική Πύλο. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο καπετάν Βασίλης δεν απελπίστηκε και ξεφόρτωσε όχι στη ράδα αλλά στο μουράγιο όπου είχε δέσει τ‘ όνειρό του.
Είναι γεγονός ότι κανείς ακόμα δεν έχει δώσει την προσήκουσα σημασία τι θα προσφέρει στη Μεσσηνία η εν λόγω τουριστική επένδυση συμπεριλαμβανομένου και του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έπρεπε όταν ανέβηκε στην Αθήνα μετά την πρωτομηνιά, να σπεύσει στο Μαξίμου και να ζητήσει στις δύο του μηνός τη χρηματοδότηση υλοποίησης έργων οδοποιίας προς την ΤΕΜΕΣ. Να σημειωθεί εδώ ότι ο καπετάνιος έχει χρηματοδοτήσει στο παρελθόν τη μελέτη Ασπρόχωμα - Ριζόμυλος.
Όταν έγινε γνωστό τότε είχα γράψει ότι οι εξουσιαστές της Μεσσηνίας αντί να βρουν τρόπο να χρηματοδοτηθεί την άλλη μέρα η υπόλοιπη μελέτη μέχρι την Πύλο, αδιαφόρησαν πλήρως και τούτο διότι περίμεναν τον Άγιο Βασίλη με τα δώρα, να χρηματοδοτήσει και την υπόλοιπη.
Με δεδομένο το γεγονός ότι η παρελθοντολογία ενίοτε είναι κουραστική και ρουτινιάζει θα καταθέσω το τελευταίο παρελθοντολόγημα γιατί έχει την αξία του σήμερα.
Είχα γράψει κάποτε ένα άρθρο που είχε τίτλο “ΠΟΤΑ - Πότε - Ποτέ;” Ηταν η εποχή που ούτε καν είχαν αρχίσει οι εκσκαφές στου Ρωμανού, και όλος ο κόσμος περίμενε την εκκίνηση. Αυτό το δίστηλο είχε απ’ ότι φάνηκε κάποιο ενδιαφέρον διότι την ημέρα της δημοσίευσης (ήταν μεσημέρι) με πήρε τηλέφωνο από το Λονδίνο ο καπετάνιος και μεταξύ άλλων κουβεντιάσαμε ότι επιθυμία του είναι όταν γυρίσει από το Λονδίνο να μαζευτούμε στο κέντρο “Μηδέν” να μας ενημερώσει για την πορεία της επένδυσης.
Ανθρώπινο ήταν την άλλη μέρα στην εφημερίδα να δημοσιεύσω την εν λόγω πρόθεση του καπετάνιου. Το άρθρο είχε τίτλο ΤΙ-ΠΟΤΑ ανησυχητικό για την ΠΟΤΑ. Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε μετά από λίγες μέρες με κεντρικό ομιλητή τον καπετάνιο και τον Αχιλλέα. Είχε πολύ κόσμο. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής έδειχνε ότι θα τραβήξει πολύ αυτή η συνάντηση διότι ο κόσμος είχε στα καφενεία ως επί το πλείστον απορίες, αντιδράσεις, υποψίες, αμφισβητήσεις, σκέψεις για λαμογιές, επιδοτήσεις και τα ρέστα.
Από κείνο το βράδυ στο τσερβέλο μου δύο πράγματα μου ‘μειναν. Το ένα είναι ότι ελάχιστοι άνθρωποι έθεσαν ερωτηματικά μεταξύ των οποίων και ο αείμνηστος Θανάσης Κουλαφέτης ο οποίος έθετε ουσιώδη ερωτήματα, καθώς επίσης και ο Θανάσης Μπαλαφούτης. Φυσικά τον λόγο πήραν κι άλλοι παρευρισκόμενοι, ελάχιστοι όμως, γεγονός που εντυπωσίασε. Θα ‘πρεπε ενώπιος - ενωπίω οι ερωτήσεις να πέφτουν σύννεφο, διότι πολλοί από ‘κει μέσα την περίοδο εκείνη, μου υποδείκνυαν ιδέες τους, προκειμένου να τις δημοσιεύσω. Την ώρα της κρίσης όμως, φάνηκαν ανεπαρκείς. Το άλλο στοιχείο από τη συνάντηση που μου έμεινε ήταν η τραπεζαρία με τα φαγητά που πέσαμε μέσα και τα ξεσκίσαμε. Αφού φάγαμε τραβήξαμε κι ένα ρέψιμο και
πήγαμε σπίτια μας να σβερκωθούμε.
Είχε πάντως κάτι γαρίδες, μηδέν νούμερο, στρείδια, μύδια, κάτι χταπόδια πιπεράτα, ένα γουρουνόπουλο μικρό με ξεροψημένη πέτσα, κάτι τυλιγμένα μπινελίκια που τα ‘κανες μια μπουκιά, αφού ο κερατάς σκέφτηκα μετά από αυτό το λιχούδιο όχι λουκούλλειο γεύμα να ξαναγράψω “ΠΟΤΑ - Πότε - Ποτέ;”
Με όλη αυτή την αστειότητα που έλαβε χώρα εκείνο το βράδυ στο “Μηδέν” δεν θα μπορούσα να μην ανταποδώσω το θεατρικό αυτό κομμάτι που ταιριάζει με ελληνική επιθεώρηση. Φτάνοντας στο σήμερα, έχοντας πραγματοποιήσει δύο και τρεις φορές επισκέψεις στην εν λόγω τουριστική μονάδα στο Ρωμανού η διαπίστωση είναι ότι μπαίνοντας μέσα νομίζεις ότι βρίσκεσαι “αλλού” καθώς επίσης όταν βγαίνει για να πας στην Πύλο, στη Χώρα, στη Γιάλοβα, πάλι νιώθεις ότι βρίσκεσαι “αλλού”.
Η μέγιστη προσπάθεια που έκαναν οι συντελεστές, έχοντας την ευθύνη για την προστασία του περιβάλλοντος, είναι φυσικά ανεπανάληπτη.
Αυτό αποτελεί κατά τη γνώμη μου, την αφετηρία και τον τερματισμό του συνόλου του έργου. Αφ‘ ενός προστατεύτηκε απολύτως το περιβάλλον, αφ‘ ετέρου αναδείχτηκε. Το “αλλού” του δεύτερου σκέλους συνίσταται στο γεγονός ότι ο δρόμος βγαίνοντας από την Costa Navarino μέχρι τη Γιάλοβα τουλάχιστον αποτελεί μέγα στοιχείο υποβάθμισης της περιοχής ενώ όλοι κόπτονται για την αναβάθμιση, όπως προαναφέρθει. Τα κτήρια τελικά δεν κατασκευάστηκαν θηρία ώστε να εκτρέπουν τη δόμηση μιας επαρχιακής περιοχής. Όλα είναι κεραμοσκέπαστα. Στη διαπραγμάτευση που έκανα με τον εαυτό μου προκειμένου να μορφώσω το όλον, το Ελληνικό καφενείο πλάι στην μικρή εκκλησία της ήσυχης πλατεΐτσας δημιουργεί μπονάτσα πνεύματος μέσα στην κοινωνική και πολιτική αναφυλαξία που διάγουμε. Φιλοφρόνως οι σερβιτόρες του καφενείου σου παρέχουν αυτό που λείπει από πολλά μαγαζιά. Το σεβασμό για τα χρήματα που θα πληρώσει ο πελάτης.
Να σημειωθεί εδώ ότι ο τιμοκατάλογος του καφενείου, γραμμένος με κιμωλία ήταν έμπνευση του καπετάνιου. Μεταξύ των άλλων, γράφει και «υποβρύχιο». Για κοίτα φίλε μου, για να φάει κανείς βανίλια πρέπει να πάει στο Costa Navarino.
Ο ελληνικός καφές είναι της Χριστίνας Κουμπούνη, η οποία πέρυσι πήρε το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στη Γερμανία, όπου έγινε ο διαγωνισμός ψησίματος του καφέ. Η εκπρόσωπος της Τουρκίας ήρθε τέταρτη. Λένε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Αν πράγματι είναι έτσι, ας μείνουμε με τη γεύση της πλούσιας βανίλιας που απολαύσαμε στο καφενείο.
Τ. Αλεξάκης

Με προκαλεί το δημοσίευμα να γράψω πολλά.  Δεν θα το κάνω, δεν θα  ασχοληθώ με αυτό. Απλώς ανακαλύπτει ο αναγνώστης άλλον ένα “κωλοτούμπα”. Τον άλλον το ξέρουμε όλοι μας από άλλες περιπτώσεις.

Ποτέ δεν είναι αργά να δείτε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και όχι όπως τα φαντάζεστε στο μυαλό σας.

Κώστας….