Αγαπητέ κ. δήμαρχε,
Εν πρώτοις σας καλωσορίζω στη νέα σας θέση, σας συγχαίρω για την εκλογή σας και εγκαρδίως σας εύχομαι καλή και δημιουργική θητεία.
Είμαι βεβαία ότι έχετε καταλάβει ήδη ότι ο δήμος αυτός είναι γεμάτος δυσκολίες και... αγκάθια από πολλές απόψεις αλλά και από μοναδικότητα αρχαιολογικών ευρημάτων, ιστορικών συμβάντων, εκπάγλου φυσικής ομορφιάς και παραγωγής πολλών αγαθών. Ευλογημένη στεριά και θάλασσα αμιλλώνται σε ανακαλύψεις, μάχες, ναυμαχίες, κτίσματα, μνημεία και χυμένο αίμα. Ισως κανένας άλλος δήμος δεν έχει τα πλούσια δώρα που θεοί, άνθρωποι, συγκυρίες και ειμαρμένη χάρισαν πλουσιοπάροχα σ’ αυτά τα μέρη. Γη με εύφορο χώμα, θάλασσα σμαραγδένια, λεμονανθοί, ελιές και πορτοκαλιές, μια απέραντη ευωδιά ως μελωδία υψώνεται από τον ευλογημένο αυτόν τόπο που πολλοί άρχοντες κάτοικοι ποτέ δεν είδαν, ποτέ δεν σεβάστηκαν και ίσως ποτέ δεν αγάπησαν. Μέχρι και η άμμος είναι χρυσή.
Ο δήμος αυτός με τις τέσσερις εποχές, τις λιακάδες και τις νεροποντές, ευωδιάζει την άνοιξη, χαίρονται οι Μελίες νύμφες και η χλωρίδα του. «Μοσχοβολάει» το καλοκαίρι, «ωριμάζει» το φθινόπωρο και ήρεμα «χαμογελάει» τον χειμώνα. Τον χαρισματικό δήμο μας με την αιθέρια μοσχοβολιά της φασκομηλιάς, του χαμομηλιού και της λιγαριάς, της γαμήλιας μυρτιάς, του χρυσοπράσινου δεντρολίβανου, της κιτρινοκόκκινης κουμαριάς, της βασιλικής λεύκας και του υπερήφανοu ρεικιού. Χρώματα κι αρώματα που λέει κι ο στίχος, πιο ζωηρά εδώ που λούζονται στον ήλιο και τον καθαρό αέρα. Το μοβ του μενεξέ, του ζουμπουλιού, το κόκκινο του ιβίσκου, το άσπρο και κίτρινο των χρυσανθέμων, το ροζ των τριανταφύλλων. Σε μεθάει η μυρωδιά του βασιλικού και σε απογειώνει το θρόισμα των φυτών του φρεσκοποτισμένου περιβολιού και του κάμπου. Δεν σας γνωρίζω. Διάβασα απλώς το βιογραφικό σας. Με ώθησε να σας γράψω ο πόνος που νιώθω για την εγκατάλειψη της πατρίδας μου, της Χώρας, της υποβάθμισής της (που θα έπρεπε να είναι η πρωτεύουσα του δήμου ως πολυπληθέστερη πόλη), την πλήρη περιφρόνηση επί δεκαετίες ανεπαρκών και κακών αρχόντων που μάλλον την μισούσαν παρά ενδιαφέρονταν. Τι να πρωτομνημονεύσω,ωτο παγκοσμίως μοναδικής σπανιότητος μουσείο της -Μυκηναϊκής Εποχής- αφήνεται στη φθορά του χρόνου και την αδιαφορία των ανθρώπων να ρημάζει και να «φτωχαίνει» από το περιεχόμενό του, είναι εθνική τραγωδία. Το ότι δεν διαθέτει κανενός είδους αρχή και εξουσία, ούτε Εθνική Τράπεζα, ούτε Λαογραφικό ή Ιστορικό Μουσείο ούτε και... Κ.Α.Π.Η.
Βλέπω μόνον φορτηγά με χώματα και ασβέστη να περνούν μπροστά στα μάτια
και τη μύτη των θαμώνων της πλατείας γεμίζοντας σκόνη και θόρυβο το περιβάλλον για να μην θυσιάσουν το σπίτι ενός ψηφοφόρου. Φρίκη.
Δεν σας ξέρω αλλά τρέφω ελπίδες για δημιουργική δημαρχία και για το γεγονός ότι πάντοτε περιμένω να ιδώ την πόλη μου και ιδιαιτέρως το Κεφαλόβρυσο (μοναδικό μνημείο φύσης σ’ ολόκληρο τον Νομό Μεσσηνίας) με τα τρεχούμενα νερά κάποτε. Ονειρεύομαι να μπω στην όμορφη εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής χωρίς συρματοπλέγματα, στο ιερό της οποίας κάποτε ακούονταν ο γνώριμος θόρυβος πηγής που αναβλύζει ορμητικά. Να πιω δροσερό νερό από τις πηγές του, να καθίσω κάτω από τα πλατάνια σε πεζούλι ή παγκάκι, όπως όταν ήμουνα μικρή και εκεί παραθέριζα. Τώρα είναι βούρκος. Είναι πολλά αυτά;
Ακροθιγώς θίγω ορισμένα ιστορικά γεγονότα που καλά γνωρίζετε: την αρχαία Ναυμαχία του Ναβαρίνου (Σφακτηρίας) κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών και τη νεοτέρα ναυμαχία που έκρινε την τύχη του ελευθέρου ελληνικού κράτους. Το Παλάτι του Νέστορος ενός σοφού βασιλιά, δίκαιου και φιλόξενου, αλλά και τον ασύλητο τάφο στην Ικλαινα ενός αξιωματούχου των Μυκηναίων, των περίφημων τάφων στα Βολιμίδια με τα εξαιρετικά ευρήματα. Τα περίφημα κάστρα και τα ιστορικά μνημεία που θυμίζουν εποχές και λαούς που πέρασαν από αυτά τα μέρη. Ας αφήσουμε την εποχή που οι πολεμικοί Σπαρτιάτες κατάντησαν είλωτες τους καμπίσιους και πολιτισμένους Μεσσηνίους και βρεθούμε αιώνες μετά στο Μανιάκι, με την ονομαστή μάχη και τη θυσία του ήρωα Παπαφλέσσα.
Τώρα να είναι άρχων κάποιος σε ανομοιογενείς τόπους, χωριά, πόλεις και νοοτροπίες κατοίκων είναι δύσκολο που οι ανίδεοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης διέταξαν, αλλά ας προσαρμοσθούμε στην πραγματικότητα (προς Θεού να επωφεληθείτε των προγραμμάτων που χρειάζονται πολλή γραφούρα και δουλειά).
Προσευχόμεθα στις δεκάδες εκκλησίες τις αφιερωμένες στην Παναγία μας, στον Αγιο Δημήτριο τον Νέο, τον γεννηθέντα στη Λιγούδιστα, αλλά και στην Αθηνά την Κορυφασία ως και τη Λευκή Θεά των Μυκηναίων να σας φωτίσει, να σας εμπνεύσουν, να σας δραστηριοποιήσουν και να υλοποιήσετε σχέδια, Προγράμματα και απόφαση προς αποκατάσταση και ανοικοδόμηση κτηρίων, τόπων και δρόμων, που μόνον το μπετόν γνώριζαν οι προκάτοχοί σας, ταγοί (τουλάχιστον από τη Χώρα) που καταστρέφουν δρόμους, σοκάκια, πηγές και κεφαλόβρυσα και αισθητική. Μην μας απογοητεύσετε, καλή δύναμη και σιδερένια θέληση. Γράφω όλα αυτά τα περιττά γιατί θα διαβάσουν - ελπίζω- το γράμμα αυτό οι δημότες άλλων δήμων και επαίρομαι για τον δικό μας.
Με εκτίμηση,
Βούλα Λαμπροπούλου
Χωραΐτισσα, καθηγήτρια
Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου