Η διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά έχει απ’ όλα: Ελπίδες, προσδοκίες, επιτυχίες αλλά και διαψεύ
σεις. Ισως γι’ αυτό τα βήματά του είναι πλέον τόσο προσεκτικά. Του Χ.Α. Χωμενίδη
Δεν χρειάζεται να συμπαθεί κανείς τον Αντώνη Σαμαρά για να αναγνωρίσει ότι η εμφάνισή του καμιά σχέση δεν έχει με του μέσου συνομηλίκου του εξηντάρη. Περνιέται άνετα κατά μια δεκαπενταετία νεότερος. Λες και όχι μόνο ο πολιτικός αλλά και ο βιολογικός χρόνος πάγωσε για εκείνον περί τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ξανάρχισε να μετράει πολύ πρόσφατα, με την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κατά βάθος, ίσως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς θα επιθυμούσε να γυρίσει το ρολόι ακόμα πιο πίσω: Τότε που ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη και προαλειφόταν για διάδοχός του. Και γιατί να μην προαλείφεται; Από πολλές απόψεις αποτελούσε ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η συντηρητική παράταξη: Γόνος μιας από τις ελάχιστες γνησίως αριστοκρατικές οικογένειες της Ελλάδας, όχι όμως εκφυλισμένο σκυλάκι σαλονιού – με μιαν αυτόφωτη, ίσα ίσα, προσωπικότητα που φάνταζε αντάξια της κληρονομιάς του. Ικανός να κινείται με την ίδια άνεση τόσο στις συναντήσεις της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ όσο και στα χωριά της Μεσσηνίας. Να διαπρέπει ακαδημαϊκά αλλά και να τα σπάει στα μπουζούκια, στο πλευρό μάλιστα των ζουμερότερων κοριτσιών της γενιάς του. Βουλευτής από τα είκοσι έξι του, υπουργός Εξωτερικών πριν από τα σαράντα του, έβλεπε κάθε μέρα που περνούσε τα πανιά του να φουσκώνουν…
Θυελλώδης άνεμος
Και ξαφνικά (ξαφνικά για τους απλούς πολίτες, εννοείται), ο άνεμος από ούριος έγινε θυελλώδης. Υπαγορεύτηκε η αποπομπή του από το υπουργείο Εξωτερικών το 1992 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή υπήρξε «άδειασμα» τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον μέχρι τότε εκλεκτό του; Καβάλησε ο Αντώνης Σαμαράς το καλάμι και αποφάσισε να το παίξει μακεδονομάχος –επηρεασμένος κι απ’ τα «Μυστικά του Βάλτου» της προγιαγιάς του, Πηνελόπης Δέλτα– ή υπερασπίστηκε απλώς σθεναρά τις αποφάσεις του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών σχετικά με το Σκοπιανό; Και για την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 1993 ευθυνόταν η Πολιτική Ανοιξη ή ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη; Το πείραμα της Πολιτικής Ανοιξης σίγουρα έχει αφήσει στον Αντώνη Σαμαρά και όμορφες αναμνήσεις. Ποιανού άλλου κόμματος η ίδρυση χαιρετίστηκε με δήλωση του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη; Ποιος άλλος αρχηγός κατάφερε να προσελκύσει τόσο ετερόκλιτες προσωπικότητες, με προεξάρχοντα τον ήρωα του αντιδικτατορικού αγώνα και βουλευτή έως τότε της Αριστεράς, Ανδρέα Λεντάκη; Η απόπειρα «υπέρβασης» των παρωχημένων –υποτίθεται– διαχωριστικών γραμμών και διαμόρφωσης μιας εναίας ταυτότητας με χαρακτηριστικά δανεισμένα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα τελικά δεν απέδωσε. Η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ για το μαντρί και το λύκο επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά. Η πιο χειροπιαστή ίσως πρωτοβουλία της Πολιτικής Ανοιξης –πριν αποτύχει στις εκλογές του 1996 και στις ευρωεκλογές του 1999– στάθηκε η ανάδειξη του Κωστή Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στο συνέδριο του 1997, ο Νικήτας Κακλαμάνης εισηγήθηκε –εν μέρει και σαν λύση σωτηρίας για το κόμμα– την υιοθέτηση ακραίων εθνικιστικών θέσεων, που έφταναν μέχρι το αίτημα αυτονόμησης της Βορείου Ηπείρου. Ο Αντώνης Σαμαράς το αρνήθηκε διαρρήδην. Από το να μεταλλαχθεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης σε έναν Ελληνα Λεπέν, προτίμησε να κατεβάσει τα ρολά της Ανοιξης και να πέσει σε χειμερία νάρκη… Η υπομονή αποτελεί μια από τις πολυτιμότερες αρετές για έναν πολιτικό. Εάν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ιδιώτευε από το 1963 έως το 1974 στο Παρίσι, γιατί να μην περιμένει ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι το 2004 προκειμένου να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας και έως το 2009 για να ξαναμπεί σε κυβέρνηση; Στην εγκατάστασή του πάντως στο υπουργείο Πολιτισμού δόθηκαν πανηγυρικές διαστάσεις και στις πρώτες αποφάσεις του ευρεία δημοσιότητα. Και είναι αλήθεια πως το να εξοικονομήσεις –εν καιρώ βαθιάς κρίσης– τα έξι εκατομμύρια ευρώ που θα διετίθεντο για τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης συμβάλλει εντυπωσιακά στην τόνωση της δημοτικότητάς σου. Εάν δε λύσει σύντομα τον αποκλεισμό του Ιερού Βράχου από τους απεργούς, σίγουρα θα κερδίσει επιπλέον πόντους…
Ιστορική δικαίωση (;)
Από αποδιοπομπαίος τράγος άσωτος υιός. Από άσωτος υιός «δελφίνος»; Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι η ιστορική δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά θα ’ναι το να βρεθεί –όποτε τεθεί θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία–αντίπαλος της Ντόρας Μπακογιάννη. Πλέκοντας το εγκώμιο του Κώστα Καραμανλή, στηρίζοντάς τον στα δύσκολα, σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί: Στο να λάβει το χρίσμα της μίας από τις δύο πτέρυγες -«τζάκια» που εδώ και δεκαετίες συνυπάρχουν στην Κεντροδεξιά. Και, με τη στήριξη των καραμανλικών, να καταστεί εκείνος η εναλλακτική του Γιώργου Παπανδρέου, με τον οποίον –πριν από σαράντα χρόνια– συγκατοικούσαν στους φοιτητικούς κοιτώνες του Πανεπιστημίου Αμχερστ… Θα ξαναηχήσει άραγε το σύνθημα «Ελλάς Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς», που κάποτε συνόδευε κάθε δημόσια εμφάνισή του; Ο ίδιος τοποθετεί προς το παρόν προσεκτικά και σχετικά αθόρυβα τα πιόνια του στη σκακιέρα και αποφεύγει κάθε κίνηση που θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πρόκληση. Γεννημένος σπρίντερ, έχει γίνει –θέλοντας και μη– μαραθωνοδρόμος. Και εύχεται η ζωή να μη θελήσει να του υπενθυμίσει για δεύτερη φορά ότι ο αληθινά ευγενής παίκτης δεν φαίνεται στη νίκη αλλά στην ήττα…
Από τον ''Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής''
"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 16/03/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου