Σε ηλικία 26 ετών ο κ. Α. Σαμαράς ορκίστηκε βουλευτής στην έδρα της Μεσσηνίας που προδικτατορικά κατείχε ο θείος του. Στα 38 του ήταν ήδη πρωτοκλασάτος υπουργός σε κυβερνήσεις συνεργασίας (Οικονομικών στην κυβέρνηση ΝΔ- Συνασπισμού, Εξωτερικών στην «Οικουμενική»). Στα 41 του έγινε αρχηγός του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος, της Πολιτικής Ανοιξης, που ίδρυσε μετά την ανοιχτή ρήξη με τον τότε πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη και την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ.
Την ταχύτατη πολιτική ανέλιξη του μεσσήνιου πολιτικού ακολούθησε μια υπερδεκαετής «πολιτική ερημία» έπειτα από την αποτυχία του κόμματός του να ξεπεράσει στις εκλογές του 1996 το όριο του 3% για την είσοδο στη Βουλή.
Η επάνοδός του στην πολιτική σκηνή έγινε σταδιακά. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 δεν πολιτεύθηκε, όπως και στη νικηφόρα για τη ΝΔ εκλογική αναμέτρηση που διεξήχθη τέσσερα χρόνια αργότερα.
Αλλά αυτή τη φορά στήριξε ανοιχτά τον κ. Κ. Καραμανλή δίνοντας το «παρών» στην προεκλογική συγκέντρωση της Καλαμάτας.
Στήριξη που μαζί με την αναστολή λειτουργίας της Πολιτικής Ανοιξης, δύο μήνες μετά τις εκλογές, του άνοιξαν τον δρόμο για να περιληφθεί στη λίστα της ΝΔ για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2004.
Η άρση του «βέτο» ωστόσο για την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή που- ατύπως, πλην όμως εντόνως- προέβαλλε ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος τού «χρέωνε» την πτώση της κυβέρνησής του, έγινε μόλις το φθινόπωρο του 2007.
Hκρυφή φιλοδοξία του να βρεθεί σε οικονομικό πόστο για να αξιοποιήσει τις σπουδές του στην επιστήμη αυτή- ως φοιτητής στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Αmherst υπήρξε συγκάτοικος του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου - δεν εκπληρώθηκε αφού στον ανασχηματισμό του περασμένου Ιανουαρίου ο κ. Αλογοσκούφης απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση αλλά στον κ. Σαμαρά ανατέθηκε το υπουργείο Πολιτισμού. Ενα «πολυτελές», κατά πολλούς, χαρτοφυλάκιο, ιδίως σε μια περίοδο που επέκειτο η λειτουργία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης.
Το υπουργείο Πολιτισμού όμως που του προσφέρθηκε από τον Κ. Καραμανλή- με τον οποίο διατηρούσαν πάντα «καλή προσωπική σχέση»- τον κράτησε μακριά από τον κυβερνητικό πυρήνα και την ενασχόληση με τα οικονομικά ή τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα οποία ήταν ευθύνη της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη.
Ολοι άλλωστε γνώριζαν ότι η ένταση των σχέσεων του κ. Σαμαρά με την (τέως) υπουργό Εξωτερικών ξεπερνούσε κατά πολύ τη συνήθη έλλειψη αλληλεγγύης που χαρακτήριζε τα στελέχη της απελθούσας κυβέρνησης. Μια ένταση που εκκινούσε από το παρελθόν αλλά «έβλεπε» στο κοντινό μέλλον (το οποίο είναι πια παρόν...) και αφορούσε την κούρσα διαδοχής του κ. Καραμανλή.
O μεσσήνιος πολιτικός δεν έκρυβε τις αρχηγικές του βλέψεις στους ανθρώπους που εμπιστευόταν, αν και ποτέ δεν τις διεκήρυξε δημοσίως για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του δεν θα έχαναν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν ότι «έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993», κατηγορία που ο ίδιος απορρίπτει επικαλούμενος παλαιότερες δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη ότι «δεν είχε χάσει τη δεδηλωμένη» από τις αποσκιρτήσεις βουλευτών που μετέπειτα προσχώρησαν στην Πολιτική Ανοιξη.
Και, δεύτερον, επειδή θεωρούσε ότι ήθελε χρόνο για να συσπειρώσει γύρω του τη λεγόμενη «λαϊκή Δεξιά» με τις αναφορές στην παλαιά «αβερωφική» πτέρυγα της ΝΔ, στην οποία ανήκε και ο ίδιος. Προέβλεπε ότι «η κούρσα της διαδοχής θα είναι μαραθώνιος αντοχής και όχι κατοστάρι». Η πρόβλεψή του αυτή ήταν προφανώς ο λόγος για τον οποίο αντέδρασε δημοσίως κατά της προκήρυξης των εκλογών, όταν όλα έδειχναν ότι ο κ. Καραμανλής τις είχε αποφασίσει. Τώρα, όμως, που ο αφέτης κάλεσε τους δρομείς στην αφετηρία, ο κ. Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να τρέξει για να αποδείξει ότι, εκτός από υπομονή, διαθέτει και δυνάμεις...
“ΤΟ ΒΗΜΑ” 11/10/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου