Ενας… καπετάνιος δε φέρνει την άνοιξη

Την ώρα που οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης γίνονται όλο και πιο αισθητές στην τσέπη του Μεσσήνιου πολίτη, οι τοπικοί άρχοντες εξακολουθούν να παρακολουθούν ατάραχοι τις εξελίξεις, συνεχίζοντας την πολιτική των δημοσίων σχέσεων που
εφαρμόζουν επιτυχώς τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα για τον τουρισμό, και ενώ τα μηνύματα της αγοράς κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι, οι άρχοντες δεν έχουν αναλάβει ούτε μία -για τα μάτια του κόσμου έστω- πρωτοβουλία προσέλκυσης επισκεπτών στη Μεσσηνία.
Δεν έχουν διοργανώσει ούτε μια σύσκεψη με τους επαγγελματίες του τουριστικού κλάδου, για να εξετάσουν τουλάχιστον τα νέα δεδομένα που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση. Το μόνο που κάνουν σε κάθε ευκαιρία είναι... δηλώσεις για το δρόμο ανάπτυξης που ανοίγει η λειτουργία της “Costa Navarino”... και εκδρομές σε εκθέσεις του εξωτερικού, προς ενίσχυση του εκθεσιακού τουρισμού των διοργανωτριών χωρών.
Εκτός όμως από τους άρχοντες, ατάραχοι παρακολουθούν τις εξελίξεις και οι ίδιοι οι επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του τουρισμού. Περιμένοντας κάποιο θαύμα, αντίστοιχο με αυτό που περιμένουν οι αγρότες και οι απασχολούμενοι στον κατασκευαστικό κλάδο, οι περισσότεροι επιχειρηματίες στη Μεσσηνία συνεχίζουν να προσφέρουν πανάκριβες υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας. Με άλλα λόγια, αποδεικνύεται ότι ο τουριστικός πυλώνας της μεσσηνιακής οικονομίας έχει γυάλινα πόδια - και πλέον κινδυνεύει να καταρρεύσει εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης.
Δυστυχώς ο τουριστικός κλάδος της μεσσηνιακής οικονομίας δεν είναι ανεπτυγμένος. Στηρίζεται κυρίως σε “ερασιτεχνικές“ προσπάθειες που συχνά καταβάλλουν ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, οι οποίοι είτε προσπαθούν να αποκομίσουν εύκολο και γρήγορο κέρδος, είτε συμπληρώνουν το εισόδημά τους με χρήματα του τουρισμού.
Ετσι φτάσαμε στο σημείο ένα δωμάτιο στην Καλαμάτα να κοστίζει ακριβότερα από αντίστοιχο δωμάτιο σε ξενοδοχείο του Βερολίνου. Ετσι φτάσαμε στο σημείο μια χωριάτικη σαλάτα να έχει “πετάξει“ στα 5 ευρώ και ίσως να είναι ακριβότερη από όσο πωλείται σε εστιατόρια της Νέας Υόρκης. Οι δε παρεχόμενες υπηρεσίες εξακολουθούν να είναι χαμηλής ποιότητας... και ο πελάτης να κινδυνεύει κάθε φορά που κάποιος ειδικευόμενος εργαζόμενος επιχειρεί να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί!
Για ευγενική συμπεριφορά και φιλοξενία... καλύτερα να μη συζητήσουμε. Τα συγκριτικά αυτά πλεονεκτήματα κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο του περασμένου αιώνα. Τώρα οι περισσότεροι κυνηγάνε την αρπαχτή και δε δίνουν ούτε του αγγέλου τους νερό.
Για ποιο λόγο ακριβώς να έρθει λοιπόν στη Μεσσηνία ο Ευρωπαίος ή ο Αμερικανός, όταν μπορεί να βρει ίδιας ποιότητας υπηρεσίες αλλά σε πολύ χαμηλότερες τιμές, στις ανταγωνίστριες χώρες; Ενας επισκέπτης μπορεί να “ανεχτεί“ τις τριτοκοσμικές γραφικότητες μόνο όταν πληρώνει λίγα χρήματα. Οταν καλείται να πληρώσει ακριβές υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας... τότε φεύγει γι‘ άλλες πολιτείες και δεν ξαναγυρνά.
Και πριν προλάβει κάποιος να επιχειρηματολογήσει για την προσέλκυση επισκεπτών από την Ελλάδα (άλλο κεφάλαιο), οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι πλέον τα διακοποποδάνεια δίνονται με το σταγονόμετρο και ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχει τεθεί θέμα περικοπής του 14ου μισθού -
δηλαδή και του επιδόματος άδειας. Αν τελικώς οι Ελληνες εργαζόμενοι δεν λάβουν επίδομα άδειας, θα κλάψουνε μανούλες στα ξενοδοχεία και τα τουριστικά καταλύματα της Μεσσηνίας...
Τι μπορεί να γίνει τώρα; Πολύ φοβάμαι ότι πλέον είναι πολύ αργά. Το καράβι πάει πάνω στο παγόβουνο, και η προσπάθεια για αλλαγή πορείας μάλλον θα αποδειχθεί -αν και εφόσον γίνει-μάταιη. Θα μου πείτε: Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Ναι, αλλά ένας καπετάνιος δε φέρνει την... άνοιξη, ακόμα κι όταν κυβερνάει ένα μεγάλο πλοίο σαν την “Costa Navarino”.
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν προς το…παγόβουνο.

“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” 28/02/2010