Η απώλεια του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου βύθισε στο πένθος τον επιχειρηματικό κόσμο. Λίγους μήνες πριν «φύγει» ο αυτοδημιούργητος εφοπλιστής είχε αφηγηθεί στο «Εθνος της Κυριακής» τις εμπειρίες από τη συναρπαστική πορεία του προς την καταξίωση.
Ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ενσάρκωσε τη δύναμη της ελληνικής ψυχής και των μεταπολεμικών γενεών, ανήκοντας σ’ εκείνη την πάστα των ανδρών που δυστυχώς εκλείπει στις μέρες μας.
Από το μηδέν κατάφερε να δημιουργήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία στον χώρο της ναυτιλίας και συγκεκριμένα των εμπορευματοφόρων πλοίων.
Δημιούργησε τη ναυτιλιακή Costamare αλλά και το πολυδιαφημισμένο Costa Navarino, τον πρώτο ολοκληρωμένο τουριστικό προορισμό υψηλών προδιαγραφών στην Ελλάδα, που τέθηκε σε λειτουργία από τον περασμένο Μάιο, κοντά στην Πύλο και το κόστος του οποίου ξεπέρασε το 1,2 δισεκατομμύριο ευρώ.
Η γνωριμία μας έχει να κάνει περισσότερο με τον κοινό τόπο καταγωγής μας, τη Μεσσηνία. Οι διάφορες κατά καιρούς διηγήσεις του αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή γνώσης για την πορεία του. Τον συνάντησα για τελευταία φορά τον περασμένο Ιούλιο.
Ανθρωπος απλός, ήθελε να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας και τις συνεντεύξεις, μου αφηγήθηκε όμως την ιστορία της ζωής του. Αυτήν την εξομολόγησή του, που δημοσιεύτηκε στο «Εθνος της Κυριακής» την 1η Αυγούστου 2010, παρουσιάζουμε σήμερα.
Η ιστορία του
«Πιστεύω ότι ο Θεός και οι πρόγονοί μας κάνανε καλή δουλειά. Ο Θεός έβαλε την Πελοπόννησο, και ειδικά τη Μεσσηνία, στο καλύτερο κατά τη γνώμη μου σημείο του πλανήτη».
Λόγια ενός φανατικού Μεσσήνιου ή μήπως οι σκέψεις ενός οραματιστή που λατρεύει τον τόπο του και είχε ένα μεγάλο όνειρο στην ψυχή του, να αναδείξει την απαράμιλλη ομορφιά της γενέτειράς του, Μεσσηνίας, κάνοντάς την ξακουστή στα πέρατα της Γης...
Γεννήθηκε στο Διαβολίτσι Μεσσηνίας το 1935 σε μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά: «Ο πατέρας μου είχε τελειώσει το Σχολαρχείο, άνθρωπος με προοδευτικές ιδέες, είχε ανοίξει ελαιοτριβείο στο Διαβολίτσι. Ηταν μάλιστα η πρώτη επιχείρηση που έβαλε ηλεκτρικό εκτός της πόλης της Καλαμάτας.
Λόγω των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών πεποιθήσεών του στον Εμφύλιο συκοφαντήθηκε, μπήκε στη φυλακή και έκανε εξορία. Τον έσωσαν τα δύο αδέλφια της μητέρας μου, που ήταν ο ένας δικηγόρος και ο άλλος δικαστικός. Για να τα βγάλουμε πέρα με τις δίκες αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε σχεδόν όλη την περιουσία μας. Ετσι, όταν εκείνος γύρισε από την εξορία άνοιξε μπακάλικο».
Το 1948 ο καπετάν Βασίλης, σε ηλικία μόλις 13 ετών, έρχεται στην Αθήνα για να βρει την τύχη του. Εμενε στον Βοτανικό, το πρωί στις 6.30 μοίραζε το γάλα της ΕΒΓΑ στην πλατεία Εξαρχείων, μόλις τελείωνε πήγαινε να εργαστεί σ’ ένα κουμπάδικο, όπου έφτιαχναν κουμπιά ντυμένα με δαντέλα, και μετά το απόγευμα στην πλατεία Κουμουνδούρου παρακολουθούσε το Νυχτερινό Γυμνάσιο, από το οποίο αποφοίτησε το 1953.
Στα 18 του χρόνια μπάρκαρε ως «τζόβενο» σ’ ένα μικρό φορτηγό πλοίο. Φιλοπρόοδος όπως ήταν, έφτασε στον βαθμό του καπετάνιου.
«Ο,τι έγινα σήμερα το οφείλω στη σύζυγό μου, την Κάρμεν (το γένος Κυρίτση), αυτή με στήριξε και με καθοδήγησε. Τα πάντα τα χρωστώ σ’ εκείνη, είναι ο συνδετικός κρίκος της οικογένειάς μας, εξαιρετική σύζυγος, μάνα, πεθερά και γιαγιά.
Εχουμε μαζί 5,5 εγγόνια προς το παρόν... (σ.σ.: το 6ο του εγγόνι γεννήθηκε μόλις 3 ημέρες προτού εκείνος φύγει για το μεγάλο του ταξίδι). Κατάγεται από ένα χωριό στην περιοχή του Τιρνάβου και είναι άνθρωπος με τσαγανό».
Προτίμησε ναυτικό
«Υπήρξε η πρώτη κοπέλα από την περιοχή της που τελείωσε το Γυμνάσιο και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για εμένα ήταν σημαντικό που μια όμορφη, μορφωμένη και ευκατάστατη κοπέλα, η οποία μπορούσε να παντρευτεί όποιον ήθελε και να τον έχει στη στεριά, προτίμησε έναν άνδρα ναυτικό που έλειπε για μεγάλα διαστήματα από το σπίτι. Αυτό ήταν ένδειξη ότι μ’ αγαπούσε αληθινά...».
Παντρεύτηκαν το 1964, τα πράγματα όμως ήταν δύσκολα για το νιόπαντρο ζευγάρι, μια και εκείνος έπρεπε να βρίσκεται στη θάλασσα: «Για να μπορούμε να συναντιόμαστε, αποφάσισε να μη διοριστεί ως καθηγήτρια και έγινε αεροσυνοδός.
Εγώ έφυγα από τα υπερατλαντικά ταξίδια και μπάρκαρα στα πλοία που ταξίδευαν στη Μεσόγειο. Βρήκαμε λοιπόν ως μόνη πόλη που να εξυπηρετεί τα δρομολόγια και των δύο το Τελ Αβίβ, έτσι συναντιόμασταν εκεί κάθε 15 ημέρες, ενώ τον Γενάρη και τον Φλεβάρη έπαιρνε άδεια χωρίς αποδοχές και ερχόταν μαζί μου στο πλοίο. Ολα αυτά μέχρι που αποκτήσαμε τον πρώτο μας γιο, το 1969. Επειτα άρχισε να μου λείπει η οικογένειά μου. Σκέφτηκα τότε να ξεμπαρκάρω και να γίνω μπακάλης.
Η Κάρμεν όμως με απέτρεψε: ''Θα αποτύχεις γιατί λόγω του χαρακτήρα σου όποιος έρχεται και δεν έχει να αγοράσει, θα του το χαρίζεις και έτσι θα πέσεις έξω. Αν πάλι επιτύχεις, σημαίνει πως άλλαξες χαρακτήρα, και αυτό είναι ακόμη χειρότερο...''».
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Δημιούργησε από το μηδέν μια αυτοκρατορία
Το 1974 του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να αγοράσει το πλοίο στο οποίο εργαζόταν. Εδωσε τότε ως προκαταβολή 25.000 δολάρια και αγόρασε το υπόλοιπο επί πιστώσει.
Το ένα έφερε το άλλο και έτσι δημιούργησε την Costamare Shipping Company S.A., τη μεγαλύτερη σήμερα ανεξάρτητη εταιρεία εμπορευματοφόρων πλοίων στον κόσμο, με στόλο 66 κοντέινερ: «Τον μόνο περιορισμό που μου έθεσε η σύζυγός μου είναι να μη βάλω ποτέ συνέταιρο. ''Εστω και να δημιουργήσεις πιο λίγα, θα είναι καθαρά δικά μας και των παιδιών μας'', μου είπε. Και η Costamare και η Costa Navarino ανήκουν εξ ολοκλήρου στην οικογένειά μου».
Φτασμένος και δυνατός εφοπλιστής στα μέσα της δεκαετίας του ’80 άρχισε να προετοιμάζει το έδαφος για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να τοποθετήσει τη Μεσσηνία στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Οριοθέτησε τέσσερις περιοχές που αποφάσισε να αναπτύξει και άρχισε να αγοράζει οικόπεδα, ένα ένα τη φορά. Συνολικά αγόρασε από 1.300 ιδιοκτήτες μια έκταση που ξεπερνά τα 10.000 στρέμματα.
Ευλογημένος τόπος
«Εκτός από την Αίγινα και μια μικρή έκταση τελευταία στη Σαντορίνη, όλη μου η κτηματική περιουσία βρίσκεται στη Μεσσηνία. Τη δεκαετία του ’80 πολλοί μού πρότειναν αγορές σε διάφορες περιοχές. Θα μπορούσα να είχα αγοράσει ατελείωτες εκτάσεις, όμως εμένα με ενδιέφερε μόνο η Μεσσηνία.
Είναι ευλογημένος τόπος, επίγειος παράδεισος... και ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχει αναπτυχθεί άναρχα τουριστικά. Προβληματίζομαι, όμως, του χρόνου που θα δοθεί στην κυκλοφορία και το άλλο κομμάτι του δρόμου, και η απόσταση από την Αθήνα θα είναι μόνο δύο ώρες, τι θα γίνει στη Μεσσηνία. Αν θα μπορέσει να αναπτυχθεί σωστά τουριστικά και με σχέδιο. Γιατί δεν βλέπω να υπάρχει οργανωμένο τουριστικό σχέδιο ανάπτυξης σε καμιά περιοχή στης Ελλάδας. Αισιοδοξώ πως αν η Costa Navarino επιτύχει, τότε θα δημιουργηθούν στην περιοχή και άλλες τουριστικές επιχειρήσεις που θα θελήσουν να την αντιγράψουν».
Η Costa Navarino εγκαινιάστηκε και ήδη τα δύο ξενοδοχεία της έχουν πληρότητα, αλλά και διάσημους πελάτες.
Το όνειρο του καπετάν Βασίλη αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα: «Εμπαινα στα αεροπλάνα των ξένων αερογραμμών και έβλεπα σε κύκλους προορισμούς όπως το Ηράκλειο, η Ρόδος, η Κως... και έλεγα θα βάλω και τη Μεσσηνία στον χάρτη των προορισμών.
Οταν η Aegean έβγαλε τις διαδρομές ήρθε ο γιος μου, ο Αχιλλέας, και μου έφερε σε κύκλο την Καλαμάτα. Η Costa Navarino ήταν δικό μου όραμα, είναι όμως δημιούργημα του γιου μου, του Αχιλλέα, της γυναίκας του, Κωστάντζας, και των συνεργατών τους. Εγώ τους έδωσα τη γη, την αγάπη μου για το περιβάλλον και τα οικονομικά μέσα. Ολα τα υπόλοιπα είναι δικά τους και νιώθω τυχερός γι’ αυτό».
ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΛΛΗΝΑΣ
«Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα»
«... Οι Ελληνες έχουμε φιλότιμο, είμαστε ωραία φυλή. Στο ξεκίνημά μου, αφού είχα αποκτήσει και το δεύτερο πλοίο μου, αντιμετώπισα προβλήματα. Τότε, οι εργαζόμενοί μου θέλησαν να μου δώσουν τις οικονομίες τους. Είναι κάτι που δεν ξέχασα ποτέ... Δεν υπάρχει αυτή η ευαισθησία, δεν τη βρίσκεις αλλού...». Από τη φύση του πεισματάρης, πίστευε ακράδαντα ότι οι Ελληνες είναι ικανοί να καταφέρουν τα πάντα: «...Κάποια στιγμή θέλησα να παραγγείλω ένα σκάφος αναψυχής, για επαγγελματικούς κυρίως λόγους, για τους ξένους που φιλοξενώ κ.λπ. Μου πρότειναν, λοιπόν, διάφορα ναυπηγεία στο εξωτερικό. Σκέφτηκα, όμως, γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορεί να κατασκευαστεί στην Ελλάδα; Πείσμωσα και έπειτα από αρκετή έρευνα κατάφερα με μια εξαιρετική ομάδα να ''χτίσω'' εδώ δύο κότερα. Φώναξα τότε τον καπετάν Γιάννη Λάτση να μου δώσει τη γνώμη του και εκείνος μου είπε: ''Εξαιρετική δουλειά! Μόλις τελειώσεις όμως με αυτά τα δύο, σταμάτα γιατί δεν θα επιτύχεις σ’ αυτόν τον χώρο, εσύ είσαι γεννημένος καραβοκύρης...''. Τον άκουσα, ξέρεις πάντα σεβόμουν τη γνώμη του».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η τελευταία Πρωτοχρονιά
Η μάχη του με την επάρατη νόσο ήταν άνιση. Από τον περασμένο Αύγουστο η υγεία του άρχισε να παρουσιάζει επιδείνωση και έτσι ξεκίνησε πιο εντατικές θεραπείες. Από τις τελευταίες φορές που εμφανίστηκε δημόσια ήταν στις 7 Δεκεμβρίου στα εγκαίνια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση και στη βράβευσή του στις 9 Δεκεμβρίου με το πρώτο Business Unusual Award από το Alba Graduate Business School στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία.
Η παραμονή Πρωτοχρονιάς τον βρήκε ανάμεσα στα παιδιά και τα εγγόνια του, στο σπίτι του δεύτερου γιου του, Αχιλλέα, που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και διαθέτει υπέροχη θέα στην Ακρόπολη. Εκείνη τη βραδιά έδειχνε αρκετά καλά και κανείς δεν φανταζόταν τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας του τις επόμενες ημέρες.
Εφυγε από τη ζωή στις 25 Ιανουαρίου, ενώ τρεις ημέρες νωρίτερα η νύφη του Μαρίνα έφερε στον κόσμο το 6ο του εγγόνι, ένα υγιέστατο κοριτσάκι.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
Στο τιμόνι των εταιρειών
Ο μεγάλος του γιος, ο Κωστής, έχει αναλάβει τη ναυτιλιακή εταιρεία Costamare. O δεύτερος, ο Αχιλλέας, την Costa Navarino, και ο τρίτος, ο Χρήστος, το εργοστάσιο GeoHellas στα Γρεβενά, το οποίο δραστηριοποιείται στον χώρο των ορυκτών πετρωμάτων... Μεταξύ άλλων, ο καπετάν Βασίλης είχε και έντονη οικολογική δράση. Το 1985 έγινε μέλος της Ελληνικής Ενωσης Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος, της Helmepa, ενώ στη συνέχεια συνέβαλε στην ίδρυση της παιδικής Helmepa. Εκείνος υπήρξε πρόεδρος και των δύο οργανισμών. Η σύζυγός του, η Κάρμεν, ανησυχούσε γιατί με την Costa Navarino είχε τόσο πολλές δραστηριότητες που ήταν τελικά σε βάρος του προσωπικού του χρόνου και της ξεκούρασης: «Εγώ, παιδί μου, δεν έκανα την Costa Navarino για δουλειά, γιατί δουλειά είχα και έχω, και, δόξα τω Θεώ, στρωμένη. Ηταν ένα όραμά μου από νέος. Σε φασαρίες και κόπο μπήκα, αλλά έτσι είναι τα όνειρα...».
ΜΑΓΔΑ ΛΙΒΕΡΗ 
30/01/2011
30/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου