Ο τίτλος του κειμένου αφιερώνεται στο δήμαρχο Πύλου-Νέστορος Δημήτρη Καφαντάρη διότι τα πρόσωπα που θα αναφερθούν παρακάτω ανήκουν στο δήμο του, καθώς επίσης και ο αγνοούμενος Γιάννης Ξυδιάς, από την Πλατανόβρυση (πρώην Δήμος Χιλιοχωρίων). Οσο για τον Γιώργο Διπλάρη, γεννήθηκε και ζει στο Ρωμανού το χωριό του δημάρχου. Καιρός να πραγματοποιηθεί τελετή για την προσφορά τους. Το κείμενο αφιερώνεται στα παιδιά των πολεμιστών Σταύρο και Αναστασία Μητροπούλου και Δήμητρα, Νίκο, Γιώργο Πόπορη.
Η ιστορία της Κύπρου το ‘74 έχει αναλυθεί πολλαπλώς από μεγαλοσχήμονες πολιτικούς αναλυτές που τη θυμούνται κάθε Ιούλιο, καθώς και δημοσιογράφους οι οποίοι σύμφωνα με μαρτυρίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τραγωδία. Αυτή τη τραγωδία θα τραβήξουμε από το συρτάρι της ιστορίας. Και πρωταγωνιστές είναι συνάνθρωποί μας από την Πύλο. Το έργο-θρίλερ που παίχτηκε το ‘74 είναι σενάριο και σκηνοθεσία του Λευκού Οίκου οποίος διάλεξε φυσικά και τους κομπάρσους του έργου. Τον έναν ηθοποιό τον λέγανε “σκύλο“ ο οποίος έπαιξε το ρόλο του ακριβώς όπως έγραφε το σενάριο και δίχως καμία πρόβα. Το έργο είχε απόλυτη επιτυχία και τούτο διότι οι ηθοποιοί είχαν πιστέψει απολύτως στο ρόλο τους. Μετά από 30 χρόνια της εισβολής βλέποντας το έργο μερικοί πολιτιστικοί κομπάρσοι, ανιστόρητοι, αδιάβαστοι, επιπόλαιοι, έσπευσαν να συμφωνήσουν στο σχέδιο Αμερικ…Ανάν όπου το ψευδοκράτος του Ντενκτάς το βάπτισαν “συνιστών κράτος“. Ευτυχώς που η ιστορία γεννάει ενίοτε πραγματικούς πατριώτες και σε τηλεοπτικό διάγγελμα μας είπε ο πατριώτης ότι “παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα“. Ετσι για να μην παθαίνουμε πολιτική αμνησία να θυμηθούμε ότι πατριώτης είναι ο Τάσος Παπαδόπουλος, αυτό έδειξε η ετυμηγορία του κυπριακού λαού σχετικά με το σχέδιο Αμερικ…Ανάν, ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος επιπόλαιος και βιαστικός -όπως πάντα- γιατί ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγήθηκε του πρωθυπουργού Καραμανλή τουεπίσης νεότερου υπερθεματίζοντας του σχεδίου.
Για σιγά ρε λεβέντη, κουβαλάς ένα ονοματεπώνυμο ιστορικό σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Σκέψου πριν μιλήσεις. Και ο Σαμαράς σπούδασε στην Αμερική όμως για εθνικούς και ιστορικούς λόγους το όνομα των Σκοπίων δεν το διαπραγματεύτηκε σε βάρος της πατρίδος και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης βγήκε στην τηλεόραση λέγοντας: «Από σήμερα παύει να είναι υπουργός Εξωτερικών ο κ. Σαμαράς».
Ηθικό δίδαγμα: Για την περίοδο του ‘74 με αφετηρία την απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου «Στην Ιταλία το λεν μαφία, στη Σικελία συμμορία, στην Αμερική συνδικάτο και στην Ελλάδα κυβέρνηση».
Γιώργος Μητρόπουλος
20 Ιουλίου, Σάββατο στις 6.30, ο λοχίας του 1ου Τάγματος του 1ου Λόχου της 1ης Διμοιρίας Γιώργος Μητρόπουλος βρίσκεται στο παρατηρητήριο κοιτάζοντας με τα κιάλια καταγράφοντας
κάθε κίνηση των Τούρκων απέναντι. Είχε προηγηθεί η απόπειρα κατά του Μακαρίου και στην ΕΛΔΥΚ υπήρχε ανησυχία. Το πρώτο F104 ορμάει κατά του στρατοπέδου ρίχνοντας την πρώτη βόμβα ναπάλμ 750 λιμπρών στην πύλη.
Πρώτη απώλεια ένας αρχιλοχίας. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Μητρόπουλος είναι ο μοναδικός Ελληνας που είδε την αφετηρία της εισβολής διότι όπως προαναφέρθηκε τη στιγμή εκείνη βρισκόταν στο παρατηρητήριο. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και η δεύτερη ναπάλμ “φυτεύεται“ σε όρυγμα. Εκεί ο Μητρόπουλος έρχεται σε επαφή με το φρικιαστικότερο γεγονός, όπου ένας στρατιώτης του λόχου του ζητάει βοήθεια γιατί η βόμβα έσκασε δίπλα του. Ξεψύχησε μπροστά του με διαλυμένη την κοιλιακή χώρα. Η ΕΛΔΥΚ εγκαταλείπει το στρατόπεδο και οχυρώνεται δίπλα σε ένα αλσύλλιο.
Ακολουθεί πτώση Τούρκων αλεξιπτωτιστών στην πεδιάδα της Μεσαρίας, ενώ 300 άρματα καθώς και 40.000 στρατός από την Τουρκία έρχονται από την Κυρήνεια για να ολοκληρώσουν το σχέδιο των Αμερικάνων, καταλαμβάνοντας τμήμα του νησιού. 99 νεκροί καταγράφονται μέχρι τώρα από την ΕΛΔΥΚ.
Από τα χωριά Καραβάς και Λάπηθος ο λόχος του Μητρόπουλου στη συνέχεια πιάνει τη βουνοκορφή Κόρακας όπου περιμένουν κάποια έκβαση από τις συνεχιζόμενες μάχες που λαμβάνουν χώρα. Στην περιοχή Κόρακας για να επιβιώσουν τρώνε ακόμα και ξυλοκέρατα. Μετά το εικοσαήμερο μαχών λαμβάνεται εντολή για οπισθοχώρηση (μετά από λίγες ώρες η βουνοκορφή γίνεται κυριολεκτικά σκόνη από βομβαρδισμούς των F104). Tυχαίο;
Σε μια από τις μάχες πριν ανέβουν στον Κόρακα στο δημόσιο δρόμο προς τα χωριά Καραβάς και Λάπηθος λαμβάνουν χώρα άγριες μάχες, αφού οι Τούρκοι εκτείνουν τις δυνάμεις τους στην περιοχή. Ο Μητρόπουλος λαμβάνει εντολή από ανθυπολοχαγό όχι του λόχου του, αλλά άγνωστο, να περάσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου προκειμένου να διαπιστώσει αν είχαν σφαίρες οι στρατιώτες. Ο Μητρόπουλος αρνείται λέγοντας στον ανθυπολοχαγό ότι είναι αδύνατη η μετάβαση απέναντι.
«Δεν ακούς τις σφαίρες», λέει ο Μητρόπουλος, «πώς θα περάσω απέναντι;». Ο ανθυπολοχαγός κάνοντας χρήση του βαθμού του, βγάζει το πιστόλι και του το κολλάει στον κρόταφο. «Πας ή πεθαίνεις». Ο Μητρόπουλος τελικά ζει από καθαρή τύχη παρ‘ ότι “έφαγε“ όλες τις μάχες και “χόρτασε“ από προδοσία. Εδώ αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι ειδικά ο Μητρόπουλος όχι μόνο δεν μιλάει για το Κυπριακό, δεν θέλει ούτε να σκέφτεται. Με το τσιγκέλι του βγάζεις χρόνια τώρα τις κουβέντες.
Αποστόλης Πόπορης
Στο Λόχο Βαρέων Οπλων ο οποίος ανήκει στο Λόχο Διοικήσεως πήραν το μήνυμα ότι πρέπει να γίνει κατάληψη της εξουσίας. Εννοούσαν βεβαίως οι ομιλητές τη χούντα που θα ‘πρεπε να κάνει την εμφάνισή της και στην Κύπρο.
Η κατάληψη εξουσίας σημαίνει κατ‘ αρχήν την εξόντωση του Μακαρίου με απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Δηλαδή οι Ελληνες φαντάροι που πήγαν στην Κύπρο να υπηρετήσουν έπρεπε να βαπτιστούν «πραξικοπηματίες», επειδή το ήθελε ο Ιωαννίδης γιατί το ήθελαν οι Αμερικάνοι. Ο Πόπορης σκοπευτής στην ειδικότητα, την Δευτέρα 15 Ιουλίου με το πενηντάρι μπράουνινγκ, το τζιπ και μαζί με άλλους φαντάρους «πραξικοπηματίες» πήραν εντολή να σκοτώσουν τον Μακάριο. Φτάνουν οι «πραξικοπηματίες» φαντάροι στο Προεδρικό Μέγαρο και βάλλουν κατά της Μερσέντες όπου μέσα βρισκόταν ο Μακάριος.
Η Μερσέντες γίνεται «σκόνη» από τις ριπές αλλά ο Μακάριος δεν πέφτει νεκρός. Ευθύς αμέσως ο Πόπορης απευθυνόμενος στον υπολοχαγό του λέει: «Τι χτυπάμε; Ο Μακάριος έχει φύγει. Η απάντηση που πήρε ήταν: “Δεν έφυγε. Μέσα στο αυτοκίνητο είναι“. “Δεν το βλέπεις; Χτυπήστε». Ο Πόπορης ξαφνιασμένος του λέει “Ελα ν‘ ακούσεις τη φωνή του. Ο Μακάριος από ερασιτεχνικό σταθμό έκανε διάγγελμα εκείνη τη στιγμή προς τον κυπριακό λαό: «Κυπριακέ λαέ είμαι ο εθνάρχης Μακάριος…».
Ο Πόπορης τότε ανοίγει την ένταση του ραδιοφώνου τσέπης που είχε, προκειμένου ν‘ ακούσει καλά ο υπολοχαγός τη φωνή του Μακαρίου και να σταματήσουν να χτυπούν το “ομοίωμα“ του Μακαρίου. Από τη Δευτέρα 15 Ιουλίου μέχρι την Παρασκευή ο Πόπορης με το τζιπ συνεχώς περιπολούσαν στη Λευκωσία δεχόμενοι από τα παράθυρα των σπιτιών πυροβολισμούς, διότι όπως προαναφέρθηκε για τους Κύπριους θεωρούντο “πραξικοπηματίες“ (τα παιδιά που πήγαιναν να υπηρετήσουν την πατρίδα). Σφοδρές μάχες δίνονται Ιούλιο και Αύγουστο, οπότε διατάσσεται άτακτη οπισθοχώρηση στις 16 Αυγούστου και χάνεται ολόκληρη η διμοιρία του μηχανικού από τους Τούρκους. Η ΕΛΔΥΚ καταλαμβάνεται στις 2 το μεσημέρι όπου ο Πόπορης χάνει για πάντα τον Γιάννη Ξυδιά. Ο μπάρμπα-Λεωνίδας στην Πλατανόβρυση πέθανε από τον καημό του πέρυσι γιατί τόσα χρόνια τον περίμενε να ‘ρθει.
Γιώργος Διπλάρης
Ο τρίτος της παρέας φίλος και συμμαθητής στο Γυμνάσιο Πύλου, όπως φυσικά και οι άλλοι πολεμιστές. Ο Διπλάρης ανήκε στο ίδιο τάγμα, στον ίδιο λόχο με το λοχία Μητρόπουλο. Θυμάται κι εκείνος τον «περίφημο» λόγο που τους απηύθυναν στην ΕΛΔΥΚ σχετικά με τη χουντική ενοποίηση υπό τον Σαμψών.
- Διοικητής 1ου Τάγματος Παναγιώτης Βλαχανδρέας, διοικητής λόχου ο λοχαγός Ζησόπουλος, υποδιοικητής υπολοχαγός Χρυσοσπάθης. Ξαναρχίζουμε στις 15 Ιουλίου όταν ο Πόπορης πήγε
να σκοτώσει το ομοίωμα του Μακάριου.
Ο Διπλάρης πήγε να προλάβει τον Μακάριο στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας μη τους φύγει. Αυτή ήταν η διαταγή. Εξι στρατιωτικά οχήματα ΡΕΟ του 1ου Τάγματος έλαβαν μέρος στην επιχείρηση. Η ιστορία καταγράφει 20 νεκρούς στο αεροδρόμιο μέσα σε λίμνη αίματος, εικόνα που δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό του Διπλάρη. Ο Γιώργος κατέβηκε δεύτερος από το ΡΕΟ και δέχεται την πρώτη σφαίρα στο λαιμό υποδόρια που βγαίνει στην πίσω πλευρά. Στην προσπάθειά του να κρυφτεί με το Δημήτρη Χατζόπουλο πίσω από την εμπρόσθια κολόνα του αεροδρομίου δέχεται τη δεύτερη στον αστράγαλο. Ο Χατζόπουλος του ζητάει βοήθεια γιατί τα σωθικά του ακουμπούν στο έδαφος. Οι πρώτες βοήθειες παρέχονται από τους Εγγλέζους. Ο Διπλάρης μεταφέρεται από το νοσοκομείο της Λευκωσίας με ελικόπτερο στη Δεκέλεια μαζί με τρεις Κύπριους στρατιώτες όλοι βαριά τραυματισμένοι. Στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Αθήνα λαμβάνεται η απόφαση να κοπεί το πόδι διότι ήδη έχει αρχίσει να σαπίζει από γάγγραινα.
Από τύχη κάποιος συγγενής του βρίσκει τον Ανδρέα Κοκκέβη. Ο πρώην υπουργός συσκέπτεται με τους γιατρούς και ο Διπλάρης σήμερα έχει κανονικά δυο πόδια με τη διαφορά ότι το ένα είναι σμπαράλια. Μετά αρχίζει μια ιστορία για τον Διπλάρη που δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενη στην Ελλάδα. Η ίδια η πατρίδα τον γελοιοποίησε αχρηστεύοντας κάθε έννοια ήθους και αξιοπρέπειας. Αφού γλυτώνει το σμπαραλιασμένο σήμερα πόδι του, παίρνει 105 ημέρες αναρρωτική άδεια αντί να πάρει απολυτήριο. Τίθεται το εξής ερώτημα: Δε σκέφτηκε κανείς από την τότε κυβέρνηση ότι τα παιδιά της Ελλάδας που πολέμησαν τον Τούρκο επειδή διατάχτηκαν να παίξουν το παιχνίδι της Αμερικής και έμειναν ανάπηροι έπρεπε να πάνε σπίτι τους; Αφού κατά τύχη έζησαν. Την περίοδο εκείνη ο Διπλάρης είναι 18 μηνών φαντάρος και η θητεία είναι 24. Η άδεια του χορηγήθηκε ως άδεια πολεμικής περιόδου. Τι ξεφτίλα Θεέ μου! Τελειώνοντας η άδεια του ανεβαίνει στην Αθήνα στη Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών (ΣΔΑ). Εκεί έμαθε ότι δεν θα πάρει απολυτήριο διότι παρατύπως πήρε 105 μέρες άδεια. Επρεπε να πάρει 40.
Ξαναντύνεται φαντάρος και το σμπαραλιασμένο πόδι δεν μπορεί να μπει στο άρβυλο και φοράει παπούτσι κοφτό. Στη συνέχεια τον ετοιμάζουν για μετάθεση. Μέσα σε κείνο το δεκαπενθήμερο πριν φύγει από τη ΣΔΑ ένας κουμπάρος του από την Πύλο επικοινωνεί με τον διοικητή της ΑΣΔΕΝ και με κάποιο τρόπο μέσω τρίτων ο Γιώργος επιστρέφει στο Ρωμανού. Το 1976 περνάει από επιτροπή για σύνταξη ως ανάπηρος πολέμου με κείνον τον περιβόητο νόμο του 1940 του Αλβανικού Επους. Η 6μελής επιτροπή του βγάζει σύνταξη 25% διότι μειοψήφησε ένα μέλος. Το ποσό που του καταβάλλεται ήταν 1.171 δραχμές και 50 λεπτά το μήνα. Δηλαδή η προσφορά του στην πατρίδα ήταν αυτή. Μετά μερικούς μήνες του έρχονται καθυστερούμενα 162.000 δρχ. αλλά του τα ζητούν πάλι πίσω με το αιτιολογικό ότι έκαναν λάθος. Μάλιστα επειδή δεν τα έδωσε, εκδίδεται ένταλμα σύλληψης και χωροφύλακας πάει στο Ρωμανού να τον συλλάβει. Οταν ο μπάτσος πήγε στο Ρωμανού ο Γιώργος παντρευόταν. Πώς
να τον συλλάβει μέσα από την εκκλησία; Μέχρι και στο γάμο του η πατρίδα τον κυνήγαγε.
Σήμερα ο λοχίας Γιώργος Μητρόπουλος υπέβαλε τα χαρτιά του για σύνταξη. Είναι υπάλληλος ταχυδρομικός στην Πύλο. Αδελφέ, καλή σύνταξη. Ο Γιώργης Διπλάρης είναι αγρότης και περιπτεράς στο Ρωμανού. Την άδεια περιπτέρου την πήρε πριν λίγα χρόνια.
Αδελφέ Γιώργη αγάντα…
Ο Αποστόλης Πόπορης είναι αγρότης και του αφιερώνω τον επίλογο έτσι για να ανατριχιάσουν μερικοί μερικοί στην Πύλο, για πράγματα που δεν γνωρίζουν και αν τα μάθουν… και τι έγινε…. Ο Τόλης έχει τρία παιδιά όπως προαναφέρθηκε. Η πατρίδα που κυνήγαγε τον Διπλάρη του ‘δωσε και αυτού άδεια περιπτέρου. Η προηγούμενη δημοτική αρχή πήρε απόφαση για την έκδοση άδειας περιπτέρου στη Γιάλοβα. Η σημερινή δημοτική αρχή εφάρμοσε την προηγούμενη απόφαση και ο Πόπορης έφτιαξε το περίπτερό του στη Γιάλοβα. Με το ξεκίνημα πριν ένα μήνα του στησίματος του περιπτέρου αρχίσανε απανωτές καταγγελίες για την τοποθέτηση στο συγκεκριμένο χώρο του περιπτέρου. Για να μην κουράζω και τους αναγνώστες μέσα από τούτες τις γραμμές τονίζεται ότι: Δήμαρχε Δημήτρη Καφαντάρη και σύμβουλοι. Αρχοντας κατά την παλιά έννοια της πόλης είσαι εσύ. Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν ή αβγά ή πουλιά. Τον κοσμάκη δεν τον ενδιαφέρουν οι αρμοδιότητες των υπηρεσιών, κτηματικά, λιμεναρχεία, αστυνομίες κ.τ.λ.
Είναι βέβαιο ότι οι λεπτομέρειες που δημοσιοποιούνται με το εν λόγω δημοσίευμα δεν σου ήταν απόλυτα γνωστές. Φτάνει το κυνηγητό των παιδιών που κατά λάθος σήμερα ζουν. Φτάνει πια η
σύγχυση μέσα από τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτος. Ετυχα στη Γιάλοβα και ήλθε το περιπολικό της Αστυνομίας και του Λιμενικού να του ζητήσουν την άδεια την οποία είχε το παλι-
κάρι. Στο φινάλε-φινάλε δε γουστάρω αδελφέ να βλέπω περιπολικά μπροστά στο σπίτι μου, κάτι παθαίνω. Αλλωστε υπάρχουν και μαγαζιά εκεί. Δεν είναι εικόνα στην ευνομούμενη Πολιτεία αυτή. Βλέποντας ο επισκέπτης τα περιπολικά νομίζει ότι πρόκειται περί εγκλήματος που διαπράχτηκε στην παραλία της Γιάλοβας. Και για να τελειώνουμε. Εάν σεβαστέ δήμαρχε δεν μπορείς να νικήσεις τη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση των αρμοδιοτήτων καθώς και το κυνήγι του ανθρώπου αυτού, πάρε εκ νέου μια απόφαση να αλλάξει το σημείο γιατί γι‘ αυτό γίνεται ο καβγάς και να τοποθετηθεί το περίπτερο μπροστά στην πόρτα μου. Χαλαλίζω την είσοδο του σπιτιού μου γιατί ευλαβώς κλείνω το γόνυ πρώτα στον αγνοούμενο Γιάννη Ξυδιά και ύστερα σ‘ αυτούς που η πρόστυχη πολιτική της εποχής εκείνης αναγκάζει σήμερα τους δικαιούχους να παλεύουν για το αυτονόητο (τους αγωνιστές της Κύπρου).
Τέλος παρακαλώ και συγχρόνως προκαλώ τους συμπολίτες μου Πύλιους και Γιαλοβέους που έχουν διαφορετική άποψη και (δημοτικούς συμβούλους αν υπάρχουν) να τη δημοσιοποιήσουν γιατί μπορεί να είμαι λάθος: Λίγο θάρρος χρειάζεται για να βάλει κανείς την υπογραφή του σε εφημερίδα.
Τάκης Αλεξάκης "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 31/07/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου