Σουληνάρι, το νέο χωριό του Δήμου Πύλου – Νέστορος

Λίγοι έχουν προσέξει ότι το σημερινό Σουληνάρι, το νέο χωριό του Δήμου Πύλου-Νέστορος, δεν φέρει το πραγματικό του όνομα που είναι Χιλιοχώρια. Είναι χτισμένο επί της εθνικής οδού Πύλου-Καλαμάτας, πάνω στη γεωγραφική θέση που τοπωνυμικά ονομάζεται Χιλιοχώρια, εξ ου και το όνομα του τέως καποδιστριακού Δήμου Χιλιοχωρίων.

Το τοπωνύμιο Σουληνάρι βρίσκεται 3 χιλιόμετρα νοτιότερα, εκεί που σήμερα ευρίσκονται τα ερείπια του ομώνυμου παλιού χωριού. Δηλαδή κατά τη μεταφορά του χωριού το 1964 μεταφέρθηκε ο κινούμενος πληθυσμός και όχι το τοπωνύμιο. Το Σουληνάρι (το παλιό) διατηρεί ζωντανές τις αναμνήσεις των κατοίκων οι οποίοι έχουν αναβιώσει τις παλιές δόξες της γενέτειρας γης οργανώνοντας θρησκευτικές πανηγύρεις, αξιοποιώντας τα μνημεία, όπως ιερούς ναούς, βρύσες, πέτρινα εξοχικά, δρόμους. Οταν ανηφορίζουμε προς το παλιό χωριό λέμε: «Ανεβαίνουμε στο Σουληνάρι».

Στο γυρισμό κανονικά θα έπρεπε να λέμε: «Κατεβαίνουμε στα Χιλιοχώρια». Γι’ αυτό οι χάρτες με το όνομα Σουληνάρι δείχνουν πολύ σωστά το παλιό χωριό. Ουσιαστικά το νέο χωριό δεν έχει ακόμη τον γεωγραφικό προσδιορισμό, τον γεωγραφικό προσανατολισμό που μόνο με τον όρο Χιλιοχώρια αποδίδεται σωστά. Και είναι κρίμα να χαθεί με τον καιρό ο ιστορικός όρος Χιλιοχώρια.

Κατόπιν τούτων οι τοπικοί άρχοντες του χωριού και του δήμου οφείλουν να εξετάσουν το θέμα και να προβούν τώρα στις κατάλληλες ενέργειες ώστε να αποδοθεί στο νέο χωριό το πραγματικό του όνομα Χιλιοχώρια. Αμέσως μετά να προωθήσουμε τον αγροτουρισμό με ένα πρόγραμμα ορειβασίας(πεζοπορίας) όπου μέσα από δρόμους, ρέματα, βρυσούλες, βουνοπλαγιές, περασιές αγρίων ζώων, στέκια κυνηγών, κουδουνίσματα προβάτων, ασχολίες αγροτών, δασωμένα τοπία, θα δημιουργήσουμε μια διαδρομή αναψυχής για τους πάντες. Η περιήγηση

στην περιοχή μας είναι ιδανική.

Την εικόνα του Σουληναρίου την κάνει ζωντανή το παρακάτω ποίημα που έχει γραφτεί τότε που γινόταν η μεταφορά του παλιού χωριού και έχει ως εξής:

Ο Υμνος του Σουληναρίου

Ψηλά στις ράχες του βουνού, στην κρυσταλλένια βρύση/Χωριό μεγάλο κάθεται, μονάχο κι αγναντεύει/Τηράει τις βουνοκορφές, τηράει τα φαράγγια/Τηράει και τον αφέντη του τον Αγιο Δημήτρη.

Ζερβά του ερημοκλησιά, δεξιά του καταράχια/ Και στον ψηλό τον πύργο του, η Αγια Ανάληψή του/ Μιλάει με τα άγρια τα βουνά, τα στοιχειωμένα βράχια/ Τηράει και τα κατώμερα, με βουρκωμένα μάτια.

Το νανουρίζουν τα νερά, του τραγουδούν τα αηδόνια/Το λεν κι οι πετροπέρδικες, στου βράχου τα μπαλκόνια/Στράτα τη στράτα περπατούν, τ αγρίμια και χορεύουν/Βρίσκουν τις πόρτες διάπλατες, στα σπίτια διαφεντεύουν.

Και κείνο στέκεται βουβό και ούλο συλλογιέται/Πού νάναι τα παιδάκια μου ρωτάει αναρωτιέται/Να κάμω γάμο και χαρά, να κάνω πανηγύρι/Να πω τραγούδι θλιβερό, στην τάβλα στο ποτήρι/Ν’ αναστενάξει η ρεματιά, να κουνηθούν τα Πλάγια(τοποθεσία)/Να κλάψει κι ο Λυκόδημος, με τα άγρια λαγκάδια/Να λάμψει η Αγια-Κυριακή, κατάκορφα στη Ράχη/Η Ζαρναούρα να το πει κι η πέτρα να ραΐσει.

Βασίλης Απ. Σαμέλης "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 06/02/2014