Ωρα 1 το μεσημέρι, θερμοκρασία άνω των 35 βαθμών, σχετική ταλαιπωρία από τον φιδωτό δρόμο, 12 ευρώ εισιτήριο, «όσο και στην Ολυμπία δηλαδή»: η παρέα ήταν έτοιμη να γκρινιάξει όμως έχασε τα λόγια της όταν από την κορυφή του λόφου είδε τη θέα της αρχαίας Μεσσήνης. Βλέπετε, με τα «12 ευρώ της Ολυμπίας», εδώ ένας μη ειδικός μπορεί να καταλάβει πολύ περισσότερα από όσα στην (προφανώς ασύγκριτης σημασίας) τοποθεσία που φωλιάζει κάτω από τον Κρόνιο λόφο.
Ισως είναι που στη Μεσσήνη δεν υπάρχουν ψηλά δέντρα για να κρύβουν τη θέα παρά μόνο ελιές και αρχαία κτίσματα, δεκάδες και υπέροχα αναστηλωμένα χάρη στη δουλειά που ξεκίνησε ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης το 1986 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κυριολεκτικά, αφού προχωρώντας στον χώρο, βλέπει κανείς εργάτες και αρχαιολόγους να στερεώνουν κίονες και σταδιακά να στήνουν ξανά στα πόδια της αυτή την παλιά πόλη των Μεσσήνιων ειλώτων. Οι Θηβαίοι την έχτισαν για εκείνους στα τέλη του 4ου αιώνα, αφού τους απήλλαξαν από τον σπαρτιατικό ζυγό και τους επαναπάτρισαν –και για δικό τους συμφέρον– στη σκιά της Ιθώμης.
Το καλοδιατηρημένο θέατρο που δεσπόζει στο ψηλότερο σημείο της πόλης.
Δύσκολα θα βρει κανείς στον ελλαδικό χώρο πιο πλήρη εικόνα ενός αρχαίου οικισμού από ό,τι εδώ. Με θέατρο που άνετα μπορεί να λειτουργήσει και σήμερα, ναούς όρθιους και αναγνωρίσιμους, αγορά με περιστύλια και «καταστήματα» (ένα λέει είναι... κρεοπωλείο) που εύκολα διακρίνονται, στάδιο που σε προσκαλεί να τρέξεις και άλλα πολλά. Η κατεύθυνση των κτισμάτων που συναντάς κατά την περιήγηση σε ωθεί να κατηφορίσεις, από το θέατρο και τον κυρίως χώρο της αγοράς, την «πολιτική» Μεσσήνη δηλαδή, στην περιοχή των ιερών· αυτά εκτείνονται από τον μεγάλο ναό του Δία μέχρι το επιβλητικό, σχεδόν άθικτο, ηρώο-μαυσωλείο της οικογένειας των Σαιθιδών.
Αυτό το τελευταίο, που μοιάζει με μικρογραφία ανάλογων πελώριων μνημείων της Μικράς Ασίας –τα οποία ωστόσο μόνο σε αναπαραστάσεις μπορούμε να δούμε– σε αφήνει άφωνο με την ακρίβεια της κατασκευής του και τον τρόπο που προεξέχει σαν προμαχώνας, πάνω σε τέλεια τετραγωνισμένο πόδιο, στην άκρη του τείχους. Αν φτάσεις ώς εκεί έχεις ουσιαστικά τελειώσει με τον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης. Τουλάχιστον με το ορατό του κομμάτι, μια και υπολογίζεται πως μόνο το 1/3 της συνολικής έκτασης της πόλης έχει ανασκαφεί και σχεδόν τίποτα από το οικιστικό του κομμάτι.
Ανηφορίζοντας τον λόφο της Ιθώμης προς την έξοδο συνειδητοποιώ πως εκείνο που αισθάνεται κυρίως εδώ ο επισκέπτης είναι άνεση, σαν να κάνει βόλτα στους δρόμους μιας πραγματικής πόλης. Στα δεξιά, στο Στάδιο, ένας πατέρας παραβγαίνει με τα δυο του παιδάκια, φροντίζοντας να απαθανατίσει τη σκηνή σε βίντεο· από την άλλη μερικοί νεαροί τουρίστες παίρνουν πόζες αγαλμάτων ανεβασμένοι στα πέτρινα βάθρα του Γυμνασίου. Είπαμε, άνεση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου