Μια φορά και έναν καιρό ( μην νομίζετε πολύ παλιά, τώρα) ήταν ένας επιχειρηματίας (πολλαπλών δραστηριοτήτων) που μόλις άκουγε για δημόσιους υπάλληλους, του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, έβγαζε "φλύκταινες". Τεμπέληδες τους ανέβαζε αχαΐρευτους τους κατέβαζε. Τους κατηγορούσε μονίμως πως πληρώνονται για υπηρεσίες που δεν προσφέρουν. Ποτέ δεν έβρισκε έναν καλό λόγο, παρ' όλο που ένα μεγάλο μέρος αυτών ήταν πελάτες του.
Τα μεγάλα όμως λόγια θέλουν και καθαρή συνείδηση και ντομπροσύνη. Όχι να τα λέμε για τους άλλους και όταν έρθει η ώρα να βουτάμε την "ευκαιρία" από τα μούτρα, ξεχνώντας το τι λέγαμε πριν.
Λοιπόν, ο εξάδελφος του επιχειρηματία έγινε χαλίφης και όπως ο Τσίπρας βόλεψε όλο του το σόι σε θεσούλες ή θεσάρες έτσι και ο χαλίφης βόλεψε το ξαδελφάκι του σε θέση του χαλιφάτου, με μισθό παχυλό βεβαίως - βεβαίως.
Τα όβολα πολλά, δέλεαρ για το ξαδερφάκι. Τι να πιάσει και τι να αφήσει. Άφησε τα δικά του και θα ασχοληθεί με τα ξένα. Αυτά που κατηγορούσε. Δεν πάει και το παλιάμπελο. Εδώ, στη ζεστή θαλπωρή του δημόσιου χρήματος. Και αν έχει πει και μια κουβέντα παραπάνω ξεχάστε την.
Άντε βρε, καλή σταδιοδρομία και..... καλοφάγωτα τα άβολα!!!
Ύ.Γ. Η ιστορία είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή πράγματα είναι τελείως συμπτωματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου