Ο “δύσκολος δρόμος” προς την ψυχαγωγία

Πύλος! Ενας τόπος, μια ιστορία: από τον βασιλιά Νέστορα μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και από τον Κωστή Τσικλητήρα μέχρι σήμερα ο τόπος αυτός γράφει ακόμα την ιστορία του. Σε αυτήν την πόλη η λέξη “πολιτισμός“ μπορεί να βρει μια τρυφερή αγκαλιά και προστασία. Με κάθε ευκαιρία λοιπόν η Πύλος πρωταγωνιστεί σε αυτό το κομμάτι της ζωής μας που λέγεται πολιτισμός με διάφορους τρόπους: εκδηλώσεις κάθε είδους, χορευτικές και μουσικές παραστάσεις, αθλητικά δρώμενα και πολλά άλλα συμπληρώνουν το παζλ του πολιτισμού. Σκοπός όλων αυτών φυσικά η ψυχαγωγία των Πυλίων και όχι μόνο. Καθ‘ όλη τη διάρκεια λοιπόν του χρόνου αλλά κυρίως τους θερινούς μήνες όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν περισσότερο, πολλές και διάφορες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στην πόλη μας. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να μιλήσουμε για το δύσκολο δρόμο της ψυχαγωγίας. Η δυσημία της φράσης αυτής έγκειται στη λέξη “δρόμος“. Δύσκολος όπως ξέρουμε ο δρόμος προς την ψυχαγωγία πνευματικά, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση και σωματικά.

Επεξήγηση: Στην πλειονότητά τους οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στην ακρόπολη του Νεόκαστρου. Χώρος ιστορικός, ειδυλλιακός, σχεδόν ιδανικός θα μπορούσε να πει κανείς. Εχει όμως ένα μειονέκτημα που οι Πύλιοι σε κάθε ευκαιρία σημειώνουν και αναφέρουν: η απόσταση μα πάνω απ‘ όλα το δύσβατο της όλης υπόθεσης. Ειδικά οι μεγαλύτερες ηλικίες παρομοιάζουν με Γολγοθά την πορεία προς την ακρόπολη. Εδώ έρχεται να μπει το στοιχείο της σωματικής κόπωσης όσον αφορά στο δρόμο προς την ψυχαγωγία.

Ο αντίλογος στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν η απλή ερώτηση εάν όχι στο κάστρο τότε πού; Η απάντηση δίδεται ως εξής: Ο πρώην δήμαρχος Θ. Φιλιππόπουλος, ο μόνος κατά την ταπεινή μου άποψη δήμαρχος των μεγάλων έργων στην περιοχή μας (τα ίδια τα έργα μιλούν από μόνα τους, δεν χρειάζεται περαιτέρω αναφορά), είχε στα σχέδια της δεύτερης θητείας του αν επανεκλεγόταν, τη δημιουργία ενός θεάτρου στους πρόποδες του λόφου του Νεόκαστρου πίσω ακριβώς από το παλιό Γυμνάσιο. Αν κοιτάξει κανείς το μέρος αυτό θα καταλάβει πόσο πολύ ενδείκνυται και συνάδει με το περιβάλλον. Πίσω ακριβώς από ένα σχολικό κτήριο, κάτω από το ιστορικό Νεόκαστρο με συντροφιά τα μεγάλα πεύκα θα ήταν ό,τι πιο ιδανικό για τη δημιουργία ενός θεάτρου. Η απίστευτη αμφιθεατρικότητα του μέρους θα μείωνε τις παρεμβάσεις και δεν θα αλλοίωνε καθόλου το φυσικό περιβάλλον. Είναι βέβαια αυτονόητο πόσο πιο λειτουργικό θα ήταν όσον αφορά σε εκδηλώσεις, παραστάσεις, κ.λπ. από την ακρόπολη του κάστρου. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να γίνει μια αναφορά διαφορετική όχι όμως άσχετη με το θέμα. Ο χώρος γύρωθεν του Γυμνασίου έχει μετατραπεί -ας μου επιτραπεί η έκφραση- σε “τσίρκο“ με μηχανήματα, εργαλεία, παλιοσίδερα και ένα λυόμενο να δεσπόζει σαν βασιλιάς στο πλάι του κτηρίου. Σημειωτέον ότι το κτήριο έχει δοθεί στο Ινστιτούτο “Νέστωρ“ για τη στέγασή του αλλά ίσως παρέλειψαν να εξηγήσουν στους αρμόδιους του Ινστιτούτου ότι παραχώρηση έχει γίνει μόνο στο κτήριο και πως υπάρχουν ορισμένοι χώροι, οι επονομαζόμενοι ως κοινόχρηστοι, που ο ίδιος ο Αστικός Κώδικας ρητά ορίζει πως δεν παραχωρούνται. Τώρα πώς γίνεται ουδείς εξ αυτών να γνωρίζει αυτή τη λεπτομέρεια, άγνωστον και αξιοπερίεργον…

Το θέμα είναι ότι ενώ υπάρχει χώρος για την αποθήκευση όλων αυτών των εργαλείων και των μηχανημάτων που έχει δοθεί στο Ινστιτούτο για αυτόν ακριβώς το λόγο, όλα αυτά τα “όμορφα“ αντικείμενα συνεχίζουν για χρόνια να δεσπόζουν στον προαύλειο χώρο του κτηρίου για να αλλοιώνουν την εικόνα της παραλίας στο μάτι κάθε επισκέπτη.

Μπορεί η σπουδαιότητα της όλης έρευνας και η συμβολή των ανθρώπων στην επιστήμη να είναι πολύ μεγάλη (γι‘ αυτό τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια) δεν μπορούμε όμως στο όνομα της επιστήμης και της σπουδαιότητας ενός έργου να μην σεβόμαστε πράγματα όπως είναι οι κοινόχρηστοι χώροι που όπως το λέει και η λέξη ανήκουν στο κοινό τουτέστιν σε εμάς. Είναι αλήθεια ότι η οικονομική κρίση φέρνει πίσω την υλοποίηση έργων σε πόλεις και χωριά, πιστεύω όμως ακράδαντα πως ένα τέτοιο έργο είναι και απαραίτητο και εύκολα υλοποιήσιμο καθώς ο χώρος ενδείκνυται απεριόριστα. Χρήματα μπορούν να βρεθούν. Διάθεση δεν φαίνεται να υπάρχει και αυτό είναι το λυπηρό. Απαξ δηλαδή και έφυγε ένας Φιλιππόπουλος από τη δημαρχία, αφού οι συγκυρίες τον εμπόδισαν να συνεχίσει, τα έργα τελείωσαν. Οπως και να ‘χει, το καθήκον καθ‘ ενός από εμάς που αγαπάμε τον τόπο αυτό περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι να συμμετέχουμε, να προτείνουμε και γενικά να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να έχει ο τόπος μας αυτά που του αξίζουν.

Αλέξανδρος Αλεξάκης "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 08/08/2010
 

Ανιστόρητος ή διαστρεβλωτής της αλήθειας ο μικρός Αλέξανδρος; Ποιος ξέρει. Ίσως να κληρονόμησε τα χούγια του πατέρα του. Θα πάρει απάντηση μέσα από το blog και ίσως και την εφημερίδα.

Κώστας...