Οδυσσέας, νομίζεις, ο άνθρωπος. Τρέχει και δε φτάνει. Οι δρόμοι του τον οδηγούν παντού: σε βουνοχώρια με πανοραμική θέα. Ο,τι αγκαλιάζει το μάτι, βούλεται να το καταχτήσει. Ετσι, γίνεται δέκτης ομορφιάς της κάθε στιγμής του τόπου: παραδεισένια τοπία, πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά της Ελλάδας, δονούν αρμονικά τις χορδές της ψυχής του. Μα εκείνο που ένιωσε, όταν αντίκρυσε την πριγκιποπούλα του νοτιά Κορώνη, δεν περιγράφεται, καθώς η καλλονή τον εμάγεψε. Με βαθιά υπόκλιση ενώπιόν της, ψιθύρισε λόγια θαυμασμού για χάρη της και ευχαριστιών στο Δημιουργό, που την αξίωσε να ζήσει μεγαλειώδεις στιγμές.
Με βήματα αργά κινήθηκε, ανεπαίσθητα, για να εισχωρήσει στην καρδιά της. Να της δοθεί ολοκληρωτικά, νιώθοντας τους εύηχους παλμούς της. Ετσι γλυκά τον αγκάλιασε ο Μορφέας για να τον οδηγήσει στο βασίλειό του.
Πρωί-πρωί βημάτισε σε δρόμους και πρωτόγνωρα δρομάκια με ιεροπρέπεια, που αρμόζει σε θείες παρουσίες. Οπου κι αν στρεφόταν η ματιά του γοητευόταν, καθώς ψηλαφούσε το κάθε τι. Θέλεις αυτό ήταν γραφικό σπιτάκι, που η λευκότητά του οδηγούσε σε περιστεράκι, θέλεις κηπάριο με φανταχτερά άνθη. Μα καθώς έφτασε στην πύλη του βενετσάνικου κάστρου, αραίωσε το βηματισμό του, ύψωσε τη ματιά του και άνοιξε τα φτερά της φαντασίας του να πλανηθούν στο παρελθόν. Κι έπειτα να προσγειωθεί στην πραγματικότητα…
Προσκύνησε όλα τα ιερά, που εμπεριέχονται στην απλοχωριά του κάστρου, γονυπέτησε στο κοιμητήρι του, κι άναψε το κεράκι του· κερί μνήμης και σεβασμού στους νεκρούς, που αναπαύονταν εκεί. Κι ύστερα; Εστειλε το βλέμμα του για να βυθιστεί στο αναπάντεχο θέαμα: θάλασσες με λογής πλεούμενα, ονειρικές παραλίες, ολοπράσινα λιοστάσα και χτήματα με ποικίλες καλλιέργειες κι αγνάντια όρη και βουνά με λαμπρή κορμοστασά: Ταΰγετοςκαι Ζαρναούρα.
Οταν πια ο ήλιος πορευότανε αταλάντευτα στα μεσούρανα, άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Ελεήστρια. Εκεί, επισκέφτηκε τον ιερό χώρο που, με οδηγίες της θρησκευομένης Μαρίας Σταθάκη, βρέθηκαν οι άγιες εικόνες. Μετά από το οφθαλμοφανές θαύμα, δημιουργήθηκε ο καλλιεπής ναός, που φέρει το όνομα: Παναγία Ελεήστρια. Αφού προσκύνησε ο ξένος, πορεύτηκε, αργά-αργά, για να φτάσει στο ξενοδοχείο που τον φιλοξενούσε.
Το κοντόβραδο, τον «τράβηξε» η προκυμαία. Καθώς έπαιρνε την βόλτα του, δέχτηκε δυσάρεστες οσμές. Κι αυτές τον έκαναν να διερωτηθεί: Γιατί; γιατί που σήμερα όλοι οι δήμοι της Μεσσηνίας -και όχι μόνο-διαθέτουν βιολογικό καθαρισμό, η αρχόντισσα Κορώνη υποφέρει; Και είναι η μοναδική κωμόπολη, που ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες. Μήπως σας θυμίζουν κάτι τα ονόματα που, με σεβασμό, παραθέτω; Ταρσούλης, Ράλλης, Καράπαυλος, Σάκης, Κουλουριάνος, Μανιατάκης.
Δεν αναφέρομαι στις πιο πάνω προσωπικότητες για να τύχει ιδιαίτερης μεταχείρισης το «διαμάντι» του Μοριά. Παράπονο εκφράζω για την κακομεταχείρισή του. Κι εδώ θα έλεγα με έμφαση, πιστεύοντας πως εκφράζω τους κατοίκους της πλανεύτρας Κορώνης, ότι οι κατά καιρούς κατακτήσαντες τα ηνία της πόλης, επέδειξαν αδιαφορία στο σημείο αυτό. Αλλως, το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Και αν κάποιος σήμερα προβάλλει το… αιώνιο και απεχθές “θα“, του το επιστρέφω μετά βδελυγμίας.
Παναγιώτης Νικ. Ντόκολας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 23/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου