Η γνώμη μου για το Καλαμάτα - Μεθώνη Του Γιάννη Α. Μπίρη

Περισσότερα από 55 χρόνια πηγαινοέρχομαι στον τόπο της καταγωγής μου... Εσωτερικός μετανάστης, από έξι χρόνων στους δρόμους... Αρχικά με τον ΟΣΕ από Βάρδα, Πάτρα κ.λπ. Στη συνέχεια με το ΚΤΕΛ από Τρίπολη, Αχλαδόκαμπο, Κωλοσούρτη, Μύλους. 

Και μετά άνοιξε το τούνελ στο Αρτεμίσιο. Ανάσταση... Κι ύστερα ήρθε ο “Μορέας”. Καινούργια τούνελ, να κλαις από χαρά που γλίτωσες το Μακρύσι και την Τσακώνα. 

Και τώρα για να φτάσω στη Μεθώνη κρέμομαι από το παραλιακό ή το... υφιστάμενο πέρασμα της Μεσσήνης! Ελεος! 

Τι σημαίνει ότι οι Νησιώτες δεν επιθυμούν τη μία ή την άλλη λύση; Στους δρόμους, ιστορίες απαγόρευσης της διέλευσης είχαν ο Προκρούστης και ο Σκύλης.

 

Η ανάπτυξη έρχεται με δρόμους. Σε έναν δρόμο γεμάτο επικίνδυνες στροφές και αντίστοιχα παρόδια αφιερώματα-εκκλησάκια συζητάμε ακόμα για τη χάραξη του δρόμου και την ιστορία του. Αλήθεια πόσα παιδιά πρέπει να χαθούν ακόμα στους ανοικτούς αυτοκινητόδρομους; 

Περισσότερα από 55 χρόνια είμαι υποχρεωμένος να υφίσταμαι την παθογένεια μιας... ανύπαρκτης πολιτικής βούλησης! Δεν υπάρχουν συμφέροντα. Μόνο η ζωή των παιδιών μας είναι το συμφέρον μας. Ελεος πια! Κουράστηκα να συζητάμε για τον δρόμο Καλαμάτα - Ριζομυλος. 

Τα χρήματα της κατασκευής έχουν μπει στο ταμείο για την κατασκευή. Ομως όπως το πάτε, δεν φαίνεται να γίνεται τίποτα τα προσεχή χρόνια. Δείξτε επιτέλους την πολιτική βούληση για την ανάπτυξη της περιοχής. Αρκετά εξυπηρέτησε ο δρόμος που χάραξαν οι Γάλλοι του Μαιζόνα το 1828-32. 

Δεν έχω κανένα συμφέρον και επίσης δεν με ενδιαφέρει για το πού θα περάσει ο δρόμος. Αρκεί να περάσει! Με ασφάλεια όμως! 

Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε! Κουράστηκα! Και το κυριότερο: Επιτέλους, θέλω να φτάνω στη Μεθώνη ασφαλής! Τώρα!