Μεξικάνοι στην Πύλο

Το Σαββατόβραδο στη Γιάλοβα, σε αρκετά καταστήματα εστίασης και ψυχαγωγίας δεν έβρισκες τραπέζι, ενώ στα υπόλοιπα ο αριθμός των πελατών ξεπερνούσε κατά πολύ τον αριθμό των πελατών που επιθυμούν να έχουν τα περισσότερα μαγαζιά της Καλαμάτας. Αν έλεγες πριν από 15 χρόνια σε Μεσσήνιους και επισκέπτες ότι η Γιάλοβα θα πάψει να είναι γνωστή για τις άδειες αποθήκες αγροτικών προϊόντων και ότι θα μετατραπεί σε καταξιωμένο προορισμό για ταξιδιώτες υψηλού εισοδήματος, προφανώς θα σε αντιμετώπιζαν σαν τον τρελό του χωριού που μιλάει ακατανόητα για το μέλλον. Προφανέστατα την ίδια αντιμετώπιση έχει και όποιος μιλάει σήμερα για τις δυνατότητες της Μεσσηνίας κοιτώντας «out of the box» της μικροπολιτικής καθημερινότητας.

Το πρόβλημα είναι ότι όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά συνολικά η μεσσηνιακή δημόσια σφαίρα ασχολείται κυρίως με τη μικροπολιτική ασημαντότητα, αδιαφορώντας πλήρως για τη σύγχρονη εικόνα της Μεσσηνίας και, κυρίως, για τις δυνατότητες που μένουν αναξιοποίητες, επειδή στο πηδάλιο του νομού βρίσκονται αιρετοί που μπορούν να διαχειριστούν άνετα μόνο τη διανομή επιδομάτων. Αν είχαν άλλες δυνατότητες οι πολιτικοί απλώς θα πήγαιναν ένα απόγευμα στην Πύλο για να ακούσουν κάτω από τα πλατάνια της κεντρικής πλατείας τους διαλόγους των επισκεπτών. «Από πού είστε;» ρώτησε τον Αύγουστο ένα ζευγάρι Αθηναίων μοτοσυκλετιστών που μόλις είχε αφιχθεί από τη Βοϊδοκοιλιά, μια μεγάλη παρέα ισπανόφωνων που απολάμβανε λαλαγγίδες με μέλι. «Από το Μεξικό» απάντησαν οι ισπανόφωνοι επισκέπτες, αφήνοντας σύξυλο το ζευγάρι των Αθηναίων, που πέρασε όλο το υπόλοιπο απόγευμα συζητώντας για τις αλλαγές που προκάλεσε στην Πυλία η επένδυση της Costa Navarino. Δεν ξέρω αν οι ισπανόφωνοι που έτρωγαν λαλαγγίδες στην Πύλο ήταν οι πρώτοι Μεξικάνοι επισκέπτες της Μεσσηνίας. Είμαι βέβαιος όμως ότι η μισή Ευρώπη θα έκοβε βασιλόπιτα στη Μεσσηνία… αν είχαμε πιστέψει πραγματικά στις δυνατότητες του νομού και δουλεύαμε οργανωμένα για την επέκταση της σεζόν.